"I powątpiewali o Nim. [...] I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu".

Jezus przychodzi do swego rodzinnego miasta Nazaretu, gdzie mieszkańcy zachwyceni są jego nauką i tym, czego dokonuje (dzisiejsza Ewangelia). Ale za chwilę zaczyna się wkradać ludzka kalkulacja: "Czy nie jest to syn cieśli?", itd. Zaczynają wątpić. Im więcej ludzkiej kalkulacji, tym mniej miejsca na wiarę. Czasem łatwiej nam etykietować, szufladkować, kalkulować po naszemu, ale chyba do końca nie zdajemy sobie sprawy, ile to tak naprawdę nam samym szkody wyrządza. To trochę tak jakby do każdej rzeczy i do każdej osoby przypiąć etykietę i tylko nią się sugerować. Czyż mamy się dziwić, że świat nie wygląda inaczej skoro już wszystko jest przez nasze ludzkie kalkulacje określone?

Gdyby Dawid (dzisiejsze pierwsze czytanie) nie zaczął kalkulować po swojemu i nie zarządził policzenia ludności, nie ściągnąłby ani na siebie, ani na naród kary. Ludzkie kalkulacje mogą prowadzić czasem do niejednej katastrofy, nie tylko osobistej, ale i społecznej.

Gdyby św. Jan Bosko (którego dziś w Kościele wspominamy) 8 grudnia 1841 roku napotykając przypadkowo 15-letniego młodzieńca-sierotę pozwolił sobie na taką kalkulację wobec tego chłopaka, to ciekawe czy mówilibyśmy dziś o nim jako o patronie młodzieży. Bo właśnie tamto wydarzenie stało się zaczynem do gromadzenia samotnej młodzieży, by zatroszczyć się dla nich o pracę, naukę, relację z Bogiem. To dało początek szkołom i internatom, a później zgromadzeniom salezjańskim. Jak wielkie dzieło i historia od jednego "przypadkowego" spotkania. Bo tam nie było miejsca na kalkulację ludzką, ale na Bożą Opatrzność i Jego łaskę.

Może im mniej w nas byłoby ludzkiej kalkulacji, schematowania, szufladkowania, etykietowania, to więcej byłoby miejsca w naszym życiu na cuda Boże. W końcu to właśnie z powodu braku wiary (która była owocem ludzkiej kalkulacji) Jezus w Nazarecie nie dokonał zbyt wielu cudów.