"Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany".

Ciekawe jest to zestawienie bogatego i żebraka. Ciekawe dlatego, że jedynie bogacz ma imię, choć nie ma nic, a bogaty jest po prostu bogaty - człowiek bez imienia, człowiek bez tożsamości. Duża jest różnica w posiadaniu majątku bogatego i Łazarza. Ale jeszcze większa w czymś innym. Bogaty "posiada", "ma" wszystko, ale kim jest? Żebrak nie ma nic, ale wiadomo kim jest - ma imię. Ważne jest zatem dostrzeżenie różnicy, i to zasadniczej, pomiędzy "mieć", a "być"...

Możesz posiadać wszystko, zdobyć wszystko czego tylko pragniesz, możesz tak przez całe życie... aż na końcu ze smutkiem stwierdzisz, że zgubiłeś siebie... będziesz pytał: kim ja jestem? i nie znajdziesz odpowiedzi. Cała istota tkwi w tym, że posiadać siebie możesz jedynie w dawaniu siebie, a nie w zdobywaniu dla siebie. Tak jak Łazarz, który jedyne co mógł dać bogatemu (bo jego miał blisko, w końcu leżał u bramy jego pałacu), to swoją biedę i chorobę. Midrasz żydowski komentuje taką sytuację w ten sposób, że większe miłosierdzie okazuje nie ten, który daje jałmużnę biednemu, ale ów biedny, który swoją sytuacją stwarza możliwość do okazania dobroci temu, który podzielić się może. On posiada siebie, bo daje siebie...

To trzeba w głowie i w sercu przepracować.. możesz to zrobić, jeśli tylko tego chcesz. Możesz to zrobić, możesz "być", jeśli tylko chcesz być świętym, a nie jedynie pogrzebanym...