Czy nie dziesięciu zostało uzdrowionych?  Gdzie jest dziewięciu?” 

Kiedy wczoraj o 18 wychodziłam do kościoła na zajęcia RCIA, nie znałam jeszcze dzisiejszej ewangelii.  Wczorajsza sesja poświęcona była modlitwie.  Na początku poprosiłam dzieci, by napisały notatkę w pamiętniku na temat minionego tygodnia i ich relacji z Panem Bogiem oraz ułożenie modlitwy, w której podziękują Bogu przynajmniej za jedną sprawę, rzecz, osobę.  Dzielenie się takimi refleksjami z grupą i odczytanie na głos modlitwy jest dobrowolne, chociaż ja czytam wszystkie notatki.  Smutno mi się zrobiło, kiedy jeden z chłopców oznajmił, że nie wydarzyło się nic, za co chciałby Bogu podziękować.  Nie znalazł dziesięciu dolarów, jak jego przedmówczyni, nie dostał nowej zabawki, w szkole też nic nadzwyczajnego się nie stało, jednym słowem nie ma o czym mówić. 

Zaczęłam z nim rozmowę od pytania, czy jadł śniadanie i lunch i czy wie, że tysiące dzieci pójdzie spać bez kolacji.  Zaczęła się dyskusja, a właściwie wykrzykiwanie, za co kto jeszcze jest wdzięczny Bogu.  Nie powiem, byłam zbudowana.  Dzieci nagle uświadomiły sobie, że należy dziękować za poranne przebudzenie, za dar życia, za żołnierzy, którzy zginęli w walce o pokój (wczoraj było święto nie tylko w Polsce, Kanada 11 listopada obchodzi Dzień Pamięci), za babcię, za dziadka, za nowych rodziców, którzy zaadoptowali dziecko.  Okazało się, że są wdzięczne również za to, że przygotowuję je do tego, by przez chrzest zostały włączone do Bożej rodziny, a rodzicom za to, że ich tu przywożą. 

Dzisiejsza ewangelia też mówi o wdzięczności i tak się zastanawiam, czy rzeczywiście jestem wdzięczna za absolutnie wszystko, np. za to że nie pojechałam na rekolekcje do London (oczywiście tego 200 km odległego od Toronto :D) bo Pan Bóg miał w tym jakiś cel.  Ech, jeszcze tak nie potrafię :(  Trzeba mi się wiele uczyć od Samarytanina, obcego, nielubianego, pogardzanego.  

A skoro już mowa o wdzięczności, to dziękuję za Waszą obecność i inspirujące refleksje :)