Jak w tytule.  Nie będę siedzieć cicho, muszę ponarzekać.  Mam już dość.  Nie wiem, czy przeliczyłam się ze swoimi siłami, w końcu wiek ma swoje prawa, czy ten semestr jest wyjątkowo wredny.  Zawalona stertami książek, już mi się chwilami myli które do której pracy, dodatkowe zajęcia, praca w szpitalu, praca w polskiej szkole - jednak high school a nie druga podstawowa, a więc wiadomo, roboty co nie miara i z przygotowaniem zajęć i sprawdzaniem prac, i z dokumentacją (tony papieru na każdy tydzień). Do tego dochodzi jeszcze RCIA, a że w tym roku po raz pierwszy mam dzieci - czyli też nowość - więc się zwijam jak w ukropie i nie wiem, gdzie się obrócić.  Jednym słowem doba za krótka, więc chodzę spać co drugą noc.  Gdyby tak było na pierwszym roku, pewnie dawno zapomniałabym, że zachciało mi się studiować teologię, ale że to już ostatni rok, więc ciągnę to wszystko, chociaż ledwo na oczy już widzę.  

Od pół roku na obecny tydzień planowałam wyjazd na tygodniowe rekolekcje ignacjańskie (prowadzi ksiądz z Polski) - nie wyszło (to już drugi wyjazd na rekolekcje w tym roku pozostał tylko w sferze planów :( no ale może tak ma być.  Za to w niedzielę rozpoczynam swoje drugie tygodniowe rekolekcje franciszkańskie z indywidualnym kierownictwem duchowym (codzienne jednogodzinne spotkanie).  Jeśli mają one być owocne, to muszę do niedzieli uporać się z napisaniem pracy z bioetyki.  Jeśli mi się nie uda, to  raczej trudno mi się spodziewać owocnych rekolekcji.  Szkoda biednemu księdzu, kórego wprawdzie na oczy nie widziałam, ale który już dziś przez telefon układał ze mną grafik naszych spotkań, zabierać cenny czas i zawrać głowę.  Jemu i sobie.

Ok, ponarzkałam, wyrzuciłam z siebie to, co mnie bolało i teraz wierzę, że będzie tak, jak ma być.  W końcu On czuwa nade mną.  Amen :D