Mam już za sobą pierwsze wejście na oddział.  Na razie w towarzystwie innego woluntariusza i na razie lżejszy oddział, jeśli można w ogóle tak stopniować.  Lżejszy o tyle, że ci ludzie nie są w stanie krytycznym, choć to stamtąd właśnie są najczęstsze przeniesienia na oddział paliatywny. 

Trochę byłam rozżalona, że zgodziłam się na propozycję rozpoczęcia mojego woluntariatu nie tam, gdzie zamierzałam, ale po ponownej rozmowie z dyrektorem szpitala zrozumiałam, że dla mnie samej takie rozwiązanie jest lepsze.  Bo w końcu co ja wiem o pracy w szpitalu, o ludziach tam trafiajacych, o tym, jak stanąć twarzą w twarz z umierającym człowiekiem i nie zacząć użalać się nad sobą, tak, właśnie nad sobą.  Jak stanąć twarzą w twarz z cierpiącym człowiekiem w ogóle? 

Czym innym jest bycie z kimś bliskim, a czym innym, tak mi się wydaje, jest stanięcie wobec Cierpiącego, którego nie znam.  To nie jest zwykła nieśmiałość wobec ludzi, ale onieśmielenie, może i lęk wobec tajemnicy Cierpienia i stanięcia z nim twarzą w twarz.  Czy można oswoić się z widokiem Cierpienia?

Przed wejściem na oddział zastanawiałam się, jak mam patrzeć, co mówić, by nie urazić, nie zasmucić, nie popełnić gafy (ta dbałość o własny wizerunek), ale kiedy tam weszłam, zrozumiałam, że tu nie można przewidzieć scenariusza. Wręcz przeciwnie, trzeba o nim zapomnieć, bo inaczej będzie to tylko gra.  Trzeba zapomnieć o szukaniu pustych słów i nadrabianiu nic nie znaczącym półuśmiechem, trzeba zapomnieć o nadrabianiu miną i udawadanianiu, że wszystko jest dobrze, bo przecieź nie jest, nie próbować być twardym, kiedy się takim nie jest.   

Nie miał On wdzięku ani też blasku,

aby na Niego popatrzeć,

ani wyglądu, by się nam podobał.

Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi,

Mąż boleści, oswojony z cierpieniem,

jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa,

wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic.