Jakże inna jest nasza ekonomia od Twojej, Boże.  Ileż to razy jesteśmy z siebie tak zadowoleni, że wydaje się nam, że zasłużyliśmy na godziwą zapłatę albo chociaż na jakąś premię?  Ileż to razy jesteśmy przekonani, że w pełni zasłużyliśmy sobie na taką czy inną łaskę, nagrodę, błogosławieństwo?

Ulotna jest ta nasza ludzka pamięć, no ale powiedzmy, to ułomność naszej ludzkiej natury.  Gorzej jednak, iż  tak często wolimy nie pamiętać, że wszystko, co mamy, a przede wszystkim Twoje przebaczenie, to nic innego tylko dar dany z miłości, darmo, niezasłużony jak niezasłużoną była zapłata robotników najętych w ostatniej godzinie dnia:

„...myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami.”

Nie potrafimy przewidzieć, co Ty, Panie, uczynisz, tak błędne są nasze kalkulacje.  Ale za to jakąż nadzieją napełniają Twoje słowa: 

„Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę?”