Potrzeba kierownctwa duchowego zrodziła się we mnie bardzo dawno.  Modliłam się o nie dobrych kilka lat.  Kiedy wreszcie zdecydowałam się poprosić o kierownictwo, mój upatrzony kandydat, ojciec S. został przeniesiony nie tylko do innej parafii, ale w ogóle do innej diecezji, bo tak to bywa, jak się wybiera kapłana zakonnika.  No więc modliłam się dalej i bardzo szybko w osobie nowego spowiednika znalazłam kolejnego kandydata.  Cieszyłam się, bo był taki konkretny, zdecydowany i twardy, a chyba takiego w tym momencie potrzebowałam (tak mi się przynajmniej wydawało).  Dziękowałam Bogu, że postawił go na mojej drodze.  W duchu powtarzałam sobie, że ten to sobie ze mną szybko poradzi.  Minęło dwa lata, a ja ciągle nie wyartykułowałam swojej prośby o kierownictwo.

Któregoś dnia w czasie Mszy zaświtała myśl: to ten.  Nie zwlekałam z podjęciem działania.  Poprosiłam o króciutką rozmowę.  Czekał na mnie po Mszy w swoim biurze na górze.  Raptem trzy minuty: 

"Ojcze, czy zgodziłby się ojciec poprowadzić mnie i zostać moim kierownikiem duchowym?"

Zaskoczenie na twarzy (prawdopodobnie patrząc na mnie w tym momencie spodziewał się czegoś okropnego  :D), po chwili dobrotliwy uśmiech i odpowiedź:

"Jeśli czujesz, że to ja mogę cie poprowadzić, będę szczęśliwy."

Nie wiem, co mi się wtedy stało, bo przecież to nie był ten "upatrzony od dwóch lat kandydat".  To nie on był moim spowiednikiem.  I choć znałam go również dwa lata, to nie była jakaś zażyła znajomość.  Poza tym, że był wtedy proboszczem, znałam go tylko z Mszy w tygodniu (niedzielne sprawował dla grupy hiszpańskojęzycznej), no i jeszcze przez dwanaście tygodni uczestniczyliśmy w tym samym seminarium modlitwy wg wskazań Ignacio Larranagi (on jako uczestnik, nie prowadzący).

Piszę o tym, bo od pewnego czasu dość często i to niekoniecznie z mojej inicjatywy w rozmowach z innymi pojawia się temat kierownictwa duchowego jako takiego i osoby kierownika (nawet wczoraj w szkole w czasie przerwy któryś z kleryków podjął temat) i muszę powiedzieć, że naprawdę mam za co Bogu dziękować.

Bardzo szybko przekonałam się, że nie otrzymam od mojego kierownika tego, czego na początku spodziewałam się, czego oczekiwałam, tj. gotowych recept i rozwiązań.  Kiedy nabierałam coraz większego zaufania i byłam w stanie otwierać się co raz bardziej, a wciąż nie padały zadne polecenia, nakazy, zaczynałam zastanawiać się, czy mój wybór był właściwy.  W końcu uświadomiłam sobie, że prosząc o kierownictwo, szukałam w zasadzie kogoś, na kogo mogłabym przerzucić ciężar odpowiedzialności za podejmowane decyzje i moje relacje z Bogiem i ludźmi.

Potrzeba było czasu, bym zrozumiała, na czym polega kierownictwo duchowe i jakim skarbem obdarzył mnie Pan.  Kierownictwo duchowe to nie okazja do stworzenia koła wzajemnej adoracji.  To duchowa więź, wzrastanie w towarzystwie kogoś, kto potrafi nauczyć rozeznawać, słuchać, a przede wszystkim sam daje się prowadzić ( sam regularnie korzysta z kierownictwa duchowego, co nie jest bez znaczenia) i w konsekwencji daje wsparcie drugiemu w dostrzeganiu Bożej obecności (lub jej braku) w danym momencie życia, w konkretnych sytuacjach.  Ono pomaga w zrozumieniu tego, co Bóg mówi przez innych ludzi, przez wydarzenia, przez znaki, czego oczekuje w takiej czy innej sytuacji.  Kierownictwo duchowe to wspólne trwanie na modlitwie.   

Mój kierownik duchowy pozostaje przezroczysty.  Swoją osobą nie przesłania mi Tego, który jest najważniejszy i na którym przede wszystkim mam polegać, no i co najważniejsze, nie uzależnia mnie od siebie.    Uczy życia modlitwą, niekiedy delikatnie, bardzo delikatnie wskazuje możliwości obrania kierunku zawsze zostawiając mi wolność w podjęciu decyzji.  Jeśli nawet pójdę zupełnie inną drogą, szanuje mój wybór, nie ogranicza, nie narzuca, nie rozlicza, ale raczej się stara, bym to ja sama rozpoznała właściwą drogę.  Towarzyszy mi w mojej duchowej pielgrzymce najlepiej jak umie i modli się dla mnie od odwagę "wypłynięcia na głębię." 

I Bogu chwała za takich kierowników duchowych.