"Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?"

"Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj wszystko, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie.  Potem przyjdź i chodź za Mną!"

Owszem, to pragnienie doskonałości jest obecne i we mnie, dlatego i ja często pytam: "Panie, co mam czynić?"  

A jeśli w jakiś sposób stanie mi przed oczami scena z dzisiejszej ewangeli, wówczas szybko przychodzi do głowy przewrotna myśl:

"Przecież nie mam majątku, który mogłabym sprzedać i rozdać ubogim.  A poza tym, ja nie mogę pozwolić sobie na szaleństwo pozbycia się wszystkiego - mam rodzinę, której muszę zapewnić byt." 

I nie odchodzę od Pana zasmucona jak bogaty młodzieniec.  Raczej zadowolona, że słowa Jezusa nie dotyczą mnie.  Zadowolona z siebie, zgorszona postawą bogatego młodzieńca, wychwalająca tych, którzy w sposób dosłowny traktują słowa Jezusa.  Pamiętam swój zachwyt osobą św. Antoniego Wielkiego, który poruszony do głębi ewangelią o bogatym młodzieńcu, wyszedł z kościoła i oddał swoją część majątku ubogim mieszkańcom wioski, a wkrótce całkowicie ufając Bogu, sprzedał również cząstkę zostawioną dla zabezpieczenia siostry i udał się na pustynię.

A Jezus wciąż powtarza:

„Oddaj wszystko, co posiadasz.  Oddaj swój czas samotnym, oddaj swój uśmiech smutnym, podaj swą rękę kalece, użycz dachu nad głową przyjacielowi z rozkapryszonymi dziećmi.  Zatrzymaj się na chwilę rozmowy z marudnym sąsiadem, uśmiechnij się do tego milczka, który nigdy nie mówi ‘dzień dobry’, oddaj to, co masz najlepszego, bo Ja sam wystarczę.”

Do Boga, którego chwała sięga ponad niebiosa, który jest Pełnią wszystkiego we wszystkim: pełnią życia, miłości, miłosierdzia, przebaczenia i łaskawości muszę iść z pustymi rękami, bez bagażu podróżnego, ale z otwartym i ufnym sercem.