Właśnie wróciłam od Elżbiety.  Przed południem zadzwoniłam do niej, by się dowiedzieć, jak się czuje.   Elżbieta miała problemy z mówieniem.  Skarżyła się na kłujący ból w klatce piersiowej, a że mieszka sama i nie mówi ani słowa po angielsku, pobiegłam do niej, by ewentualnie wezwać pogotowie i posłużyć jako tłumacz.  Elżbieta mieszka w tym samym bloku, nawet na tym samym piętrze, co Cecylia.  To właśnie Cecylia rok temu doprowadziła mnie do niej.  Muszę przyznać, że byłam ciężko przestraszona, kiedy Elżbieta powiedziała mi, że ma już za sobą dwa zawały.  Ambulance przybył w ciagu 4 minut od wezwania.  Paramedycy podali jej tlen i zrobili EKG i na wszelki wypadek zabrali ją do szpitala.  Chociaż nie bardzo uszczęśliwiona, podjęłam się powiadomić syna Elżbiety, który, jeśli wszystko będzie w porządku, będzie musiał ją odebrać ze szpitala, bo Elżbieta po prostu sama nie trafi.

No niby powinnam być dumna z siebie, że nie straciłam głowy i potrafiłam przytomnie zadziałać.  Ale wcale tak nie jest.  Mam najzwyczajniejszego w świecie moralniaka.  Dzięki relacjom Elżbiety zdążyłam sobie wypracować obraz jej dzieci jako złe, bez serca potwory, które zostawiły matkę cierpiącą na depresję samą sobie i czyhają tylko na jej rentę, a kontaktują się z nią tylko wtedy, kiedy potrzebują opiekunki do dziecka.  

Tymczasem po rozmowie z synem Elżbiety okazuje się, że ona nigdy nie miała żadnego zawału, a wszelkie problemy zdrowotne związane są z chorobą alkoholową i wywołaną przez to chorobą Alzheimera.  Wprawdzie nigdzie nie znalazłam potwierdzenia takiej przyczyny choroby Alzheimera, ale nie to w tej chwili jest ważne.  Poraz kolejny dostałam nauczkę, że pomagając drugiemu człowiekowi, który czuje się osamotniony i opuszczony przez najbliższych, należy umieć zachować dystans do tego, co  mówi o swoich bliskich, inaczej można wpaść w pułapkę i łatwo stać się sędzią drugiego. Czy ja się kiedykolwiek potrafię zachować taki dystans? :(