Ostatnio wcale mnie jakoś ani zbytnia energia ani radość nie rozpierają, dlatego pewnie od pewnego czasu modlitwa T. Mertona stała się moją własną modlitwą:

"Panie mój, Boże, nie mam pojęcia, dokąd idę.  Nie widzę przed sobą żadnej drogi.  Nie wiem, gdzie ona się kończy..."

A tu masz:

Starajcie się, strzeżcie się, wzrastajcie w łasce i w poznaniu Pana naszego i Zbawiciela... (2P 5:11 - 18).