Pewien ubogi pastuszek znalazł cenną perłę.  Uradowany, udał się z nią do kupca mieszkającego w pobliżu, by ją spienięzyć i w ten sposób zabezpieczyć sobie byt.  Jednakże kupiec nie był zainteresowany nabyciem drogocennej perły.  Pastuszek nie zmartwił się wcale z powodu niedoszłej do skutku transakcji.  Dłużej mógł cieszyć się swoim skarbem.  Przynaglany troską o swoje stadko, w pośpiechu  opuścił sklep i udał się w drogę powrotną.  Zaniepokojony brakiem ostrożności chłopaka oraz świadomościa niebezpieczeństw czyhających na podróżujących ze strony grasujących w okolicy rabusiów, kupiec podążył za pastuszkiem, by go przestrzec.  Bardzo szybko przekonał się, że przeczucie go nie myliło.  W pewnej chwili zobaczył chłopca otoczonego zgrają zbirów próbujących odebrać mu perłę.  Niewymowne  zdumienie ogarnęło kupca, kiedy w pewnym momencie spostrzegł, iż chłopiec widząc, że jedynym sposobem ocalenia i dotarcia bez uszczerbku na zdrowiu do swoich podopiecznych jest pozbycie się drogocennej perły, bez wahania z rozmachem rzuca ją w morze.

 

Nasze perły nie zawsze są tak cenne, jak ta, z której zrezygnował pastuszek.  Niekiedy to zwykłe błyskotki, które po uważnym obejrzeniu okazują się  jedynie obciążeniem utrudniającym realizację zaproszenia, wezwania: "Pójdź za Mną," a mimo to tak trudno jest z nich zrezygnować, nawet za cenę cierpienia, które one przynoszą.