Któryś za nas cierpiał rany,

w mym ranieniu bliźnich.

Jakżeś poniżany.

Któryś i za mnie zawisł na krzyżu,

jakżeś swym krzyżem ludzi mi zbliżył.

Pragnąłeś dla mnie być zmartwychwstaniem,

a ja – wciąż jestem Twym zabijaniem.

  

Ukrzyżowany, z policzonymi kośćmi, z bokiem przebitym ostrą włócznią bezwstydu, wypełniasz, Panie, swoje posłannictwo:

Z WYSOKOŚCI KRZYŻA  ŁĄCZYSZ MIŁOŚCIĄ NIEBO I ZIEMIĘ. 

RODZISZ mnie do nowego życia, bym już nie ja żyła, lecz byś Ty żył we mnie. 

Niech z Twych ran spłynie na mnie ożywcza moc i pomoże mi trwać w Tobie.