SŁABOŚĆ

Na dziedzińcu Kajfasza                                                                                                                                 płoną ogniska.                                                                                                                                               Twarze ludzi z bliska                                                                                                                                     oświetla ogni poświata                                                                                                                                    i brzask poranka,                                                                                                                                                         co się niedługo                                                                                                                                                  pełnym snem wyłoni                                                                                                                                    oni:   

słudzy, dziewki, żołnierze                                                                                                                                 i innych ludzi mrowie                                                                                                                                                             - wśród nich Piotr                                                                                                                                            i Pana uczniowie                                                                                                                                         cierpliwie czekali;                                                                                                                                                         ich wszystkich ciekawość bierze                                                                                                                                                           czy na górze w pobliżu                                                                                                                                  Chrystus zawiśnie                                                                                                                                           na krzyżu. 

A gdy Go już rano                                                                                                                                   ubiczowanego ludziom pokazano                                                                                                                                                          - popłoch ucznił się wielki,                                                                                                                               strach przyznać się do Niego,                                                                                                                           może by zbili,                                                                                                                                             skrwawili do kości,                                                                                                                                         a szkoda krwi                                                                                                                                                                  - nawet kropelki. 

I wtedy Piotr,                                                                                                                                                 co za Mistrzem podążał ochotnie                                                                                                                     - zapiera się Go trzykrotnie,                                                                                                                              a kur piał zdradę,                                                                                                                                         słabość, która za ludźmi                                                                                                                              pójdzie do końca świata.                                                                                                                               Nad nią potem skruszony Piotr                                                                                                                                                               gorzko zapłakał. 

Rozpierzchli się uczniowie i przyjaciele.  Zostałeś sam jak opuszczona warownia, którą można zdobyć bez walki;  związany, bezsilny, cichy i potulny „jak baranek na rzeź prowadzony.” 

- Gdzie podział się w Tobie tryumfator Palmowej Niedzieli? 

- Gdzie Twoja moc, którą rozgromiłeś kupczacych w świątyni? 

- Gdzie są te tłumy, które wiwatowały na Twoją cześć i uważały, byś stopy swej nie uraził o kamień?

- Gdzie odeszli uzdrowieni paralitycy, ślepcy, którym przywróciłeś wzrok? 

- Gdzie są ci, których nakarmiłeś pięcioma bochenkami chleba?

Nie ma nikogo przy Tobie.  Hebrajskie pacholęta zamilkły, zwiędły gałązki z oliwnych drzew.  W pretorium na przeciw siebie tylko wy dwaj: on – namiestnik Judei – Piłat Poncjusz – sędzia i Ty, KRÓL WIECZNEJ CHWAŁY – z krwią na twarzy, ze związanymi rąkami, z miłością i przebaczeniem w oczach:

- Cóż uczyniłeś?

Rutynowe pytanie strażnika sprawiedliwości, na które powinna paść tradycyjna odpowiedź: "jestem niewinny," ale Ty milczysz.

- Cóż uczniłeś?  Piłat jak echo powtarza swe słowa.

- Cóż uczniłeś? – i ja powtarzam za Piłatem.

- Naród Twój i kapłani wydali mi Ciebie, więc cóżeś uczynił?

On szedł w spiekocie dnia i w szarym pyle dróg, a idąc uczył kochać i przebaczać.  On z celnikami jadł, On nie znał, kto to wróg, pochylał się nad tymi, którzy płaczą. Mój Mistrzu, przede mną droga, którą muszę przebyć tak jak Ty.  Mój Mistrzu, wokoło ludzie, których trzeba kochać, tak jak Ty.  Mój Mistrzu, poniosę wszystko, jeśli będziesz ze mną zawsze Ty.