OFIARA 

Wieczór był cichy,                                                                                                                                    wiosenny, spokojny,                                                                                                                                  tylko zefiru lekki powiew                                                                                                                            czubki drzew kołysze,                                                                                                                                      a księżyc – wędrownik niebieski –                                                                                                                                                                  twarz jasną wepchnął                                                                                                                                     w lukę oliwnych drzew,                                                                                                                                 w ciszę.

Oblany srebrem pełni księżycowej                                                                                                                                                                                                           w ogrodzie                                                                                                                                                    Chrystus w modlitwę wtopiony.                                                                                                                       Nocy owej podejmie decyzję największą:                                                                                                                                                                                      ofiarę z życia.                                                                                                                                               Jako Bóg –                                                                                                                                                    wytrzyma triumfująco –                                                                                                                                                                    jako człowiek umrze                                                                                                                                       w strasznej męce,                                                                                                                                                        której widmo wyciska pot strachu                                                                                                                                                              i łzy spod powiek;                                                                                                                                         do Ojca wyciąga ręce,                                                                                                                                woła:  „o d d a l   t o!"   

Łamał się człowiek.                                                                                                                                         Tak się wielu łamie                                                                                                                                      wśród życiowych dróg                                                                                                                                     i dla nieszczęsnych -                                                                                                                                                            - klęcząc w Ogrodzie Oliwnym                                                                                                                       podjął największą ofiarę                                                                                                                             Człowiek Bóg. 

Ogrodzie Oliwny, widok w tobie dziwny!  Widzę Pana mego na twarz upadłego.   Tęskność, smutek, strach Go ściska, krwawy pot z Niego wyciska.  Ach, Jezu mdlejący, prawieś konający.

Kielich gorzkiej męki z Ojca Twego ręki ochotnie przyjmujesz, za nas ofiarujesz.  Anioł Ci się z nieba zjawia, o męce z Tobą rozmawia.  Ach, Jezu, strowożony, przed męką zmęczony! 

Opuszczony Boże!  Stoję przed Tobą w tłumie tamtych ludzi z Ogrójca, którzy pod osłoną nocy przyszli po Ciebie, jak po złoczyńcę.  Siedzę także przy ognisku przed pałacem arcykapłana wśród oczekujących sensacji.  Patrz w Twoja twarz I już wiem, że nie wyplączesz się z tej kabały.  Po ludzku – przegrałeś. 

Weźmiesz krzyż – m ó j  k r z y ż  i umrzesz za mnie.