Adwentowe motywy (Ks. Paweł Heintsch)  

Gdy prorocy w swych księgach                                                              opisują Zbawcę                                                                                             a tęsknota sie wzmaga                                                                                   i grzech rozprzestrzenia,                                                                              chorzy ruch wody śledzą                                                                            przy sadzawce „Owczej”                                                                          oczekując na zdrowie,                                                                                   jak na rosę ziemia 

kamienista, ciernista                                                                                    leżąca odłogiem,                                                                                                      o deszcz ożywczy woła                                                                                 pod bezchmurnym niebem –                                                                         dla niej niszczące słońce                                                                         zastępuje Boga,                                                                                   spalając wątłe ziarna                                                                                   w glebie nie ukryte. 

„Spuśćcie rosę, niebiosa!” 

Czas ma się dokonać.                                                                                     Z wysoka przyjdzie Mesjasz,                                                                        da dni urodzaju...                                                                                 dziedzictwo Neftalego                                                                                    i kraj Zabulona                                                                                        ujrzą nad sobą                                                                                               jakieś światło niezwyczajne.                                                                 

Szybkonogie wielbłądy                                                                                                       z Madianu i Efy                                                                                           spieszyć mają ku Niemu 

(Porodzi Dziewica) 

Są zwiastujące lato figowe owoce,                                                                                                         będą znaki                                                                                                   na gwiazdach słońcu i księżycu.

To potomek Jessego błyśnie tą nadzieją:                                                       umarli zmartwychwstaną a głusi usłyszą–                                                  ubodzy się w królewskie szaty przyodzieją,                                                pagórki się uniżą,                                                                                        doliny wywyższą. 

Więc nie sądźcie przed czasem,                                                                    póki się nie spełni dzień ów                                                                         wielki i jawny                                                                                       (odnowionej ziemi)                                                                                       wtedy:                                                                                                        dumny upadnie,                                                                                         pokorny pwstanie                                                                                         a wszystkie drogi krzywe                                                                        staną się prostymi.