Człowiekiem chciałeś być nazwany                                                 ziemię za dom obrałeś sobie                                                                 na łonie Matki zapłakany                                                przy blaskach gwiazdy, w zimnym żłobie.                                                 Chciałeś tak wzrastać i dojrzewać                                                    jak ludzkie dziecko w lat rozkwicie                                             śmiać się beztrosko, pisać, śpiewać                                                Niebo... Betlejem... skończone życie.                                                Chciałeś mieć serce, które bije                                                                  głos, co się niesie poprzez wieki                                                   chciałeś dać miłość, żyć miłością                                                 dziś tak nam bliski, choć w czas daleki.                                                  Kiedy zrodzony...  dziś na nowo                                                        oddajesz światu przez Matki ręce                 swą nieporadność dziecka z dojrzałością Boską                                                             mocny stuk serca... chociaż dziecięce.

Spróbuj spokojnie przeżyć fakt żłóbka i pasterzy.  Otrząśnij sie z folkloru świątecznego.  Przestań nawet marzyć o tym, jak to było dawniej.  Otrzyj łzę, która zalśniła w Twoim oku.  Spójrz uważnie dookoła.  Wsłuchaj się w gwar ludzkich słów.

Czyś dosłyszał głos proroka znad Jordanu, głos wołającego na pustyni: - PRZYGOTUJCIE DROGĘ PANU, DLA NIEGO PROSTUJCIE ŚCIEŻKI!? 

Czyś dosłyszał głos Chrystusa: CZUWAJCIE!?