Przed chwilą wróciłam z cotygodniowej katechezy ludzi pragnących przyjąć chrzest.  Dziś katechumeni dzielili się z nami swoją radością, która stała się ich udziałem podczas niedzielnego obrzędu akceptacji.  Chwilami trudno im było znaleźć słowa do wyrażenia ich uczuć, zwłaszcza tej przeogromnej radości związanej z doświadczeniem bycia unikalnym w oczach Boga, otrzymania własnego krzyża, z którym zadeklarowali się nigdy nie rozstawać, z poczuciem bycia kimś specjalnym dla konkretnej wspólnoty i troszczącej się o nich w konkretny sposób.  Niemal wszyscy wyznali, że jeszcze bardziej nasiliło się ich pragnienie chrztu, od którego dzieli ich jeszcze kilka miesięcy. 

I chociaż obrzędy liturgiczne procesu wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych są niezmienne, takie same każdego roku, to sam proces jest czymś niepowtarzalnym, bo niepowtarzalna jest łaska, która Jezus obdarowywuje nas wszystkich, zarówno katechumenów jak i katechistów i niepowtarzalni są ludzie, którzy przez proces przechodza. 

Bogu niech będą dzięki za dar katechumenów.