Łk 15,1-10                                                                                                                                     Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać.  Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”.

Kiedy czasami mysle o potedze presji srodowiska na wszystko i wszystkich wokol, na mnie sama i o tym, co pomysla o mnie ludzie, kiedy zrobie to czy tamto, to mam ochote zostawic wszystko i poplynac z pradem.  Czy nie byloby to latwiejsze, przyjemniejsze, korzystniejsze?  Po co sie narazac na smiesznosc, na odrzucenie, na niezrozumienie, na wytykanie palcami, na etykietke? 

Co by bylo, gdyby Jezus myslal podobnie? 

“Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie; jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana.”