Ostatni okres obfituje w mile niespodzianki  :)

Niedawno telefon od Lodzi, spotkanie z Basia, a dzis jeszcze i to.  Otwieram swoja poczte elektroniczna i coz widze?  Wiadomosc od Marty P.  Zaskoczylam od razu.  Przeciez to nazwisko mojej najlepszej uczennicy z klasy.  Bylam jej wychowawczynia przez ostatnie cztery lata przed wyjazdem z Polski.  Ale od tego czasu minelo prawie dwadziescia lat, a ona wciaz pamieta.  Tak mi sie cieplo na sercu zrobilo. 

Prawde mowiac, to kiedy bylam w sierpniu w Polsce i odwiedzilam swoje stare katy, to nawet dosc intensywnie myslalam o tej klasie.  Usilowalam sobie przypomniec wszystkie twarze, imiona, nazwiska.  Zastanawialam sie, co sie z nimi dzieje, jak ulozyli sobie zycie, czy bym ich poznala, czy oni poznaliby mnie, czy przyznaliby sie do znajomosci ze mna.  No i odpowiedz na ostatnie pytanie przyszla dzisiaj :D 

Nie znam szczegolow co do sposobu odnalezienia mnie przez Marte, ale ona wiedzac, ze wyjechalam do Niemiec, zadala sobie dosc sporo trudu, by w koncu dotrzec do mnie poprzez portal Polskiej Misji Katolickiej w Duisburgu.

Jasne, ze od razu odpisalam na ten mail.  Napisalam min. tak:

"... Wzruszylam sie czytajac Twoj list.  Skoro zadalas sobie tyle trudu, by mnie odszukac po tylu latach, to znaczy, ze w jakis sposob pozostalam w Twojej pamieci, a to bardzo cieszy. 

Oczywiscie, doskonale Cie pamietam, nie zapomina sie przeciez uczniow wzorowych, zwlaszcza, jesli zawsze mozna bylo na nich polegac.  Musze przyznac, ze kiedy wracam wspomnieniami do czasow sprzed wyjazdu z Polski, dosc czesto wtedy mysle wlasnie o Waszej klasie.  Bylam z Was taka dumna.  Pamietam, kiedy odwiedziliscie mnie w domu podczas mojej choroby, IIIf i IVf.  Takich spraw sie nie zapomina..."

A tak na marginesie, moze to malo powazne, ale jakos mi sie tak razniej zrobilo myslac o tym, co bym zrobila, gdybym sie dzis dowiedziala, ze czas na mnie, i ze jeszcze tej nocy zażądają mojej duszy od mnie :D