Siedze nad moja praca zaliczeniowa i oto do czego w niej doszlam:

Bycie soba przed Bogiem i innymi ludzmi wymaga nieustannej swiadomosci, ze w tym samym stopniu jestesmy zdolni do dobra jak i do zla.  W tym samym stopniu potrafimy pokazywac sie z jak najlepszej strony, ukrywac wady, niedoskonalosci, udawac, ze wszystko jest pod kontrola, do ktorej prawo najzwyczajniej w swiecie uzurpujemy sobie, co bic sie szczerze w piersi.  Porzucenie pozy i bycie soba musi zatem byc zwiazane z dazeniem do odwaznego stawania w prawdzie, nazywania mysli i uczuc po imieniu, nawet, jesli nie sa one "politycznie poprawne", jesli nawet mam przyznac, ze moj gniew skierowany jest przeciw Bogu samemu. 

Byc soba - nielatwe zadanie...