4. Nikt nie zasłużył na miejsce na tej Wieczerzy, wszyscy zostali zaproszeni[*], a raczej przyciągnięci gorącym pragnieniem Jezusa, by spożyć z nimi tę Paschę. On wie, że jest Barankiem tej Pachy. Wie, że jest Paschą. To jest absolutna nowość tej Wieczerzy, jedyna prawdziwa nowość w historii, która czyni tę Wieczerzę wyjątkową i z tego powodu "ostatnią"[**], niepowtarzalną. Jednakże jego nieskończone pragnienie przywrócenia rej komunii z nami, która była i pozostaje Jego pierwotnym planem, nie zostanie zaspokojone, dopóki każdy człowiek z każdego plemienia, języka, ludu i narodu (Ap 5,9) nie będzie spożywał Jego Ciała i pił Jego Krwi; dlatego ta sama Wieczerza będzie uobecniana w celebracji Eucharystii aż do Jego powrotu.

^*Zaproszenie Baranka nie da się odczytać inaczej, jak tylko w świetle tajemnicy Miłosierdzia Bożego. Wiara w sprawiedliwość Bożą i dopust Boży dla wiecznego potępienia nie kłóci się z gorącym pragnieniem Baranka, aby każdy przyszedł i w pełni uczestniczył w Jego uczcie. Kontekst tego pragnienia mogą nakreślić dwa wielkie dzieła XX w. Apostołów Miłosierdzia: Dzienniczek św. Faustyny (Dz) i Encyklika o Miłosierdziu Bożym Dives in Misericordia (DM) św. Jana Pawła II. 

• W czasie Mszy św. ujrzałam Pana Jezusa przybitego do krzyża [w] wielkich mękach. Cichy jęk wychodził z Jego Serca. Po chwili rzekł: pragnę, pragnę zbawienia dusz; (Dz 1032)
• Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem. Nie chcę karać zbolałej ludzkości, ale pragnę ją uleczyć przytulając ją do Swego miłosiernego Serca.  (Dz. 1588)
• Przepełnione są wnętrzności Moje miłosierdziem i rozlane jest na wszystko com stworzył. Moją rozkoszą jest działać w duszy ludzkiej, napełniać Ją Swoim miłosierdziem i usprawiedliwiać ją. (Dz 1784) 
• Sam obrzęd eucharystyczny, sprawowany na pamiątkę Tego, który w swym mesjańskim posłannictwie objawił nam swego Ojca przez słowo i krzyż, świadczy o tej niewyczerpalnej miłości, mocą której pragnie On stale łączyć się z nami i jednoczyć, wychodząc na spotkanie wszystkich ludzkich serc. (DM 13).

Pragnienie Chrystusa zjednoczenia się, komunii ze wszystkimi ludźmi, to pragnienie wypływające z miłosiernych wnętrzności Boga, który każdego bez wyjątku zaprasza na swoją ucztę.

[**] Eschatologiczny wymiar uczty paschalnej objaśnia nam Benedykt XVI w Sacramentum caritatis: Jezus ukazał, iż pragnie, by cała przez Niego założona wspólnota była w historii znakiem i narzędziem eschatologicznego spotkania, które On zapoczątkował. Dlatego też w każdej celebracji eucharystycznej realizuje się sakramentalnie eschatologiczne gromadzenie się Ludu Bożego. Uczta eucharystyczna jest dla nas rzeczywistą antycypacją ostatecznej uczty, zapowiedzianej uprzednio przez proroków (por. Iz 25, 6-9) i opisanej w Nowym Testamencie jako « gody Baranka » (Ap 19, 7-9), którą się celebruje w radości świętych obcowania.