Nie tak dawno przeżyłem dwie ciekawe „akcje”. Pierwsza z nich to rekolekcje dla młodzieży męskiej w moim seminarium i katechezy powołaniowe w mojej diecezji. Cieszę się, że mogłem w tym wziąć udział, lubię się spotykać z młodzieżą, rozmawiać z nimi. I chciałbym się związku z tym, podzielić z Wami moimi odczuciami.

Zacznę, że na rekolekcje do seminarium przyjechało tylu młodych ludzi, że mieliśmy problem z ich pomieszczeniem, ponieważ było ich więcej niż jest kleryków, ale daliśmy radęJ Wiek uczestników był przeróżny. Od  17 do 23 lat. Jednak wiek w niczym nie przeszkadzał. Co grozi klerykom w seminarium? To, że wpadną w rutynę, że ich modlitwa, Msza święta będą tylko czymś  w czym wypada klerykowi uczestniczyć. Ci młodzi ludzie, zawsze wprowadzą świeżość do seminarium. Są pełni zapału, ich modlitwa jest żywa, a właśnie tego klerykom czasami brakuje. Byłem pod ogromnym wrażeniem, jak oni znali Pismo Święte, głębią ich myśli, naprawdę chyba powinienem się od nich uczyć. Muszę przyznać, że dawno nie czułem się tak pozytywnie jak na rekolekcjach, czułem, że żyję, uświadomiłem sobie cel swojego kapłaństwa, być z młodzieżą. To co odczułem, to oni nie potrzebuję ekstra mądrych księży, tylko kapłana, który będzie po prostu się z nimi spotykał. Wielu się skarżyło, że właśnie kapłani mało im poświęcają uwagi. A niestety potem, jest narzekanie, że powołań brak, a przecież nic i nikt nie pociąga do kapłaństwa jak właśnie świadectwo życia kapłana. Jeśli zapytać jakiegokolwiek kleryka, to każdy potwierdzi, że wpływ na jego wstąpienie do seminarium, w mniejszym lub większym stopniu miał jakiś kapłan, tak było i w moim przypadku. Do tej pory mogę liczyć na pomoc tych kapłanów. Cieszę się, że przez te kilka dni, byłem dla tych młodych chłopaków pewnym świadectwem. Mam nadzieję, że źle nie wypadłem, skoro pytali mnie czy będę za rok, a to już Bóg raczy wiedzieć, ile jeszcze mnie będzie znosić w seminariumJ Choć już kilka tygodniu minęło od tego wydarzenia, cały czas mam w pamięci ich uśmiech, to mnie naprawdę motywuje, żeby zostać kapłanem i im służyć.

Kolejnie wydarzenie to katechezy powołaniowie. Szliśmy w parach do szkół na terenie naszej diecezji. I chcieliśmy młodym przybliżyć życie w seminarium, opowiedzieć co nas skłoniło do wstąpienia do seminarium. Muszę powiedzieć, że wiara u ludzi młodych nie jak tak słaba jak piszą to gazety i obwieszcza telewizja. Naprawdę to nie jak tak jak się powszechnie mówi, że młodzież jest taka i taka, zadawaliśmy im przeróżne pytania i nie było żadnej negatywnej odpowiedzi na temat księży czy kościoła. Choć mogę powiedzieć, że to prawda, dziś młodzież kształtuje telewizja. Ma ona ogromny wpływ na spostrzeganie przez nich świata. Jednak nie jest tak źle. Mają swój obraz Kościoła i wcale nie jest tak zniekształcony. Co mnie smuci, pytaliśmy m.in. czy mieli bliższy kontakt z jakimś kapłanem  i tu odpowiedzi niestety była negatywna. I to mnie troszkę zasmuca, bo właśnie gdzie brak świadectwa życia kapłańskiego tam obraz Kościoła jest jaki jest. Kto ma im sprostować, że ksiądz nie jest taki i taki? Telewizja, koledzy? Na to bym nie liczył. Ogromnie się cieszę, że mogliśmy iść do szkół i rzucić inne światło na wiarę i co z nią związane.

Mówi się obecnie, że jest brak powołań kapłańskich. A czy kiedyś nie brakowało? Już Jezus wołał „żniwo wielkie, robotników mało”. Mogę zapewnić wszystkich co się troszczą o Kościół, o brak powołań kapłańskich, że Bóg zna potrzeby swojego Kościoła, a skoro On się troszczy o niego, kapłanów nigdy nie zabraknie. Co mi uświadomiły rekolekcje w seminarium dla młodzieży.

Przy okazji proszę Was o modlitwę za mnie, ale także pamiętacie o modlitwie za seminaria w Waszych diecezjach. Jak drzewo potrzebuje wody, żeby wzrastać, tak my potrzebujemy modlitwy, abyśmy mogli postępować w wierze, w swoim rozwoju duchowym. Jeśli zabraknie modlitwy, uschniemy jak drzewo bez wody, dlatego proszę nie zapominajcie o nas!