ubóstwo

 

4.Ubóstwo

asceza, wyrzeczenie się siebie i swej woli.

To stały akcent życia opiekuna. Jego życie to wyrzekanie się przyjemności, rozrywki, uczestniczenia w kulturze, kontaktu z przyrodą, towarzystwa ludzi, wsparcia przyjaciół. Opiekun wyrzeka się też życia duchowego- niemożność uczestniczenia w rekolekcjach, prawidłowego snu i odżywiania. Opiekun jest mistrzem wyrzekania się, żyje w stałej ascezie, jak o.Karol na pustyni, który kiedyś wyrzekł się nawet możliwości odprawiania Mszy św....

I podobnie jak o.Karol opiekun często składa też ofiarę ze skuteczności swego działania. Przykład pozornie jałowego życie o.Karola na pustyni może mieć dla opiekuna wielkie znaczenie. Ukazanie, jak życie pozornie bez sensu dla ludzi ma sens przed Bogiem- to także odnalezienie sensu życia dla opiekuna.

W prowadzeniu opiekuna nie możemy w żadnym razie wymagać od niego kolejnych wyrzeczeń- lecz odwrotnie, wdrażamy go do miłości własnej  poprzez praktykę codziennej „chwili dla siebie”.

Praktycznie życie opiekuna jest już klasztorem o surowej, ścisłej regule. Bóg go wybrał i ukrył dla siebie przed światem. Sam Bóg chce być całym światem opiekuna. Celem jego życia nie jest bowiem sama opieka- lecz specyficzny rozwój duchowy: droga ubóstwa, ascezy i „ostatniego miejsca”, zaufania Bogu, służby ubogim i opuszczonym- chorym.

 

 

 

 

 

 

 

 

5.Nazaret

duchowość Nazaretu to odkryta przez o.Karola wartość codziennego, szarego życia, jałowego, bez satysfakcji i sukcesu- życia opiekuna. To odkrycie ideału „zwykłego świętego”, możliwości uświęcenia się przez wierność codziennym obowiązkom, która w istocie wymaga heroizmu, lecz nie heroizmu wielkich czynów lecz wytrwałości i wierności. Nazaret to sztuka robienia rzeczy wielkich małymi krokami- często jedyna możliwość jakiegokolwiek działania u opiekuna. To możliwość uświęcenia codzienności- jedynej sfery działania i życia dostępnej opiekunowi. Życie według św. Rodziny z Nazaretu to praktyczne wcielenie się Boga w naszą rzeczywistość- pomiędzy kuchnią a pralnią. Codzienne czynności można wykonywać dla siebie, swej rodziny- a także dla Boga- i czasami jest to jedyna możliwa motywacja do dalszego życia. 

Często stan duchowy opiekuna przypomina stan nocy ciemnej- a duchowość Nazaretu mówi mu, że nawet jeśli nie może się modlić- to zawsze może sprzątać dla Boga. Przy wcieleniu Boga w codzienną rzeczywistość wszystko może być modlitwą- także żal, ból, wściekłość i gorycz- gdy nie mamy nic innego do ofiarowania Bogu- On te nasze stany przyjmuje i przemienia w swej miłości.

Istotna dla duchowości o.Karola adoracja Najświętszego Sakramentu możliwa jest także duchowo. Opiekun „uwięziony” w swoim życiu czy swoim domu może łączyć się duchowo z Jezusem „uwięzionym” w tabernakulum pustego, zamkniętego kościoła czy przybitym do krzyża- także krzyża naszego życia.

Ideał Nazaretu porządkuje codzienne życie opiekuna, nadaje mu sens, strukturę, cel i porządek. Konstytuuje też osobowość opiekuna- nie jest on już kimś „zapomnianym przez Boga i ludzi”, niedostrzeganym w Kościele- lecz kimś z Rodziny Nazaretu.

 

Opiekun jest kimś, kto żyje na pustyni- duchowej i życiowej. Jest zdolny do głębokich duchowych doświadczeń i tak powinien być prowadzony. Jest osobą zdolną do wielkiej miłości, poświęceń, heroizmu i zaufania Bogu. O tym nie trzeba mu mówić, te zdolności ukształtowało w nim samo życie. Radykalizm drogi O.Karola odpowiada sile i głębi doświadczeń opiekuna. 

Jest to jednocześnie trudna droga do wiary, droga buntu i poszukiwań. Opiekun potrzebuje możliwości wyartykułowania i odreagowania żalu, goryczy, frustracji, złości /także wobec Boga/ oraz odpowiedzi na pytania o sens życia i cierpienia- a duchowość o.Karola to umożliwia. Ponadto opiekun, choć potrzebuje wsparcia, ma ograniczone możliwości kontaktu ze wspólnotą. Ojciec Karol poprzez swoje listy jest, na długo przed epoką internetu, wzorem skutecznego duszpasterstwa na odległość.

 

 

Agnieszka PILCH

Psycholog

Świecka wspólnota

Karola de Foucauld

wrocław