Potem Pan wyznaczył innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać. (...) Idźcie! Posyłam was jak jagnięta między wilki. (Łk 10, 1-9)

Jezus miał świadomość tego gdzie i w jakiej roli posyła swoich uczniów. A mimo tego mówi do nich: Idźcie! Idźcie i mówcie, głoście. Jezus wysyła swoich uczniów tam, dokąd sam zamierzał się udać. Mamy więc być Jego heroldami, mamy zapowiadać Jego przyjście tak, aby On, gdy przyjdzie zastał już ludzi przygotowanych, gotowych Go przyjąć lub… odrzucić. Dramatem bowiem człowieka po grzechu pierworodnym jest to, że może odrzucić Boga, nie przyjąć Jego miłości a przez to zamknąć się na doświadczenie spotkania z Nim.

Dramatem Boga jest natomiast, że widząc, jak człowiek się zatraca nie może ratować go na siłę, niejako wbrew jego woli, gdyż nie chce – w swojej miłości – odbierać nam daru wolnej woli, daru wolności, który najbardziej nas do Niego upodabnia, ale też… może stać się przyczyną naszej zguby.