Poszli więc szybko i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. A gdy Je zobaczyli, opowiadali, co im zostało objawione o tym Chłopcu. Wszyscy, którzy to usłyszeli, dziwili się temu, co pasterze im mówili. A Maryja zachowywała wszystkie te słowa i rozważała je w swoim sercu. (Łk 2, 16-21)

W oktawę Bożego Narodzenia, gdy obchodzimy uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki czytamy Ewangelię, w której tylko jedno zdanie bezpośrednio odnosi się do Maryi: A Maryja zachowywała wszystkie te słowa i rozważała je w swoim sercu. I jest to postawa, do której przyjęcia zaprasza nas Pan na początku nowego roku kalendarzowego – zachowywać w sobie i rozważać słowo, które Bóg nam daje nie tylko przez słowa innych ludzi, a także przez wydarzenia, które mają miejsce w naszym życiu.

Pasterze widzą i opowiadają to, co im zostało objawione o tym Chłopcu. A następnie chwalą i wysławiają Boga za wszystko, co usłyszeli i zobaczyli. Maryja natomiast zachowuje w swym sercu i rozważa to, o czym mówią Pasterze.

Otrzymujemy zatem dwie postawy, które powinniśmy naśladować:
- przyjmować słowo, które Pan do nas kieruje przez ludzi i wydarzenia;
- i głosić to, co usłyszeliśmy i zobaczyliśmy; mówić o tym, co zostało nam objawione i czego sami doświadczyliśmy.

Nie zawsze musi to być mówienie słowami. Czasem może to być mówienie postawą, sposobem zachowania, brakiem akceptacji dla czegoś, na co się nie zgadzamy, gdyż jest to niezgodne z wyznawaną przez nas wiarą.

To życie się objawiło, a myśmy je widzieli i o nim świadczymy. (…) To, co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy, głosimy także wam (1 J 1, 2-3). Wiara rodzi się ze słuchania (Rz 10, 17).

Jeśli zatem doświadczyliśmy już w naszym życiu wielorakiego działania Boga to nie możemy milczeć o tym, cośmy widzieli i słyszeli (Dz 4, 19).