Jesteście szczęśliwi, gdy ludzie was nienawidzą (…) z powodu Syna Człowieczego. (Łk 6, 20-26)

Czy może czuć się szczęśliwy człowiek, który czuje się znienawidzony, i co więcej, doświadcza dowodów tej nienawiści?

A mimo tego, Jezus zaprasza nas do radości, do okazywania jej na zewnątrz. I jest to postawa, którą przyjmowali apostołowie: cieszyli się, że mogli cierpieć z powodu tego imienia (Dz 5, 41). Jest to zatem postawa, którą także możemy przyjąć. Nie chodzi oczywiście o to, by szukać prześladowań, czy zniewag, lecz o to, by znajdując się w każdej wymienionej przez Jezusa sytuacji umieć dziękować Bogu i radować się z Jego opieki i troski jaką nas otacza.

On bowiem nie dozwoli, aby kiedykolwiek zabrakło nam Jego łaski, abyśmy tej łaski zostali pozbawieni. On zawsze czuwa nad nami i nawet biada, które Jezus wypowiada w tej Ewangelii jest wyrazem troski o każdego z nas. Także, o tych, którzy odrzucają Jego łaskę, usiłują żyć na własną rękę, szukając szczęścia w tym, co materialne i przemijające. Wierzący w Chrystusa mają jednak szukać tego, co w górze, gdyż nasze prawdziwe życie zostało ukryte z Chrystusem w Bogu (por. Kol 3, 3).