Mk 6, 34-44 Kiedy Jezus wyszedł na brzeg, ujrzał wielki tłum. Ulitował się nad nimi, ponieważ byli jak owce, które nie mają pasterza. I długo ich nauczał. Gdy zrobiło się późno, podeszli do Niego Jego uczniowie i powiedzieli: „Miejsce to jest odludne i jest już późno. Odeślij ich do okolicznych osad i wsi. Niech kupią sobie coś do jedzenia”. 37Lecz On odpowiedział: „Wy dajcie im jeść!”

Dzisiejszą Ewangelię warto odczytywać nie tylko w kluczu eucharystycznym, ale także w świetle tajemnicy Wcielenia i Objawienia, które wciąż w tym okresie Bożego Narodzenia przeżywamy.

Jezus rozmnaża chleb z tego niewiele, które przynoszą Mu apostołowie. Im samym jednak wydaje się, że nie mają nic. Świadczy o tym ich pytanie skierowane do Jezusa: czy mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, aby dać im jeść? Jezus jednak zwraca uwagę na jeszcze mniej niż dwieście denarów: ile macie chlebów? Idźcie i zobaczcie! I w odpowiedzi słyszy: Pięć i dwie ryby.

W rzeczywistości apostołowie mają jeszcze mniej – jeden chleb, który jednak jest wystarczający, aby nakarmić nie tylko pięć tysięcy mężczyzn, lecz aby zaspokoić wszystkie nasze głody; zaspokoić głód miłości każdego człowieka na świecie. Konieczne jest jednak do tego zaufanie naszemu Panu, który z miłości do nas stał się naszym codziennym chlebem.

To On uczy nas przynoszenia do Niego tego wszystkiego z czym sobie nie radzimy i co nas przerasta; gdy wydaje się nam, że mamy za mało, by mogło nam wystarczyć, a co dopiero by móc podzielić się z innymi. Jezus przez swoje Wcielenie uczy nas dzielenia się tym niewiele, które On złożył w nasze ręce.

W rzeczywistości bowiem stwierdzenie, że została nam już tylko modlitwa, które tak często wypowiadamy wyraża naszą bezradność. Ale jest to już ten jeden krok, który dzieli nas od złożenia wszystkiego w ręce Tego, który dla nas stał się Chlebem i nieustannie pragnie się nam dawać w tym niewiele, które jesteśmy w stanie przyjąć.