W tekście dzisiejszej Ewangelii dwukrotnie pojawia się wyrażenie “miłosierdzie”, ale w jego kontekście można również odczytać słowa: wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Jak bardzo jest aktualne to przesłanie w dzisiejszym świecie, jak bardzo współczesny człowiek potrzebuje miłosierdzia, choć często usiłuje stwarzać pozory, że jest dokładnie odwrotnie… Bo miłosierdzie często kojarzy się nam z litością, politowaniem kogoś kto jest większy, mocniejszy, ma większe możliwości okazywane wobec kogoś, kto potrzebuje pomocy, czasem ma mniej, albo też zwyczajnie mu w życiu nie wyszło… Tymczasem prawdziwe miłosierdzie ma z tym niewiele wspólnego, gdyż jest ono najwyższym, najwspanialszym wyrazem miłości. Miłości matki do dziecka, miłości ojca do dziecka. Rodziców, którym zależy na tym, by ich dziecko się rozwijało, wzrastało, by było mądre, dojrzałe i odpowiedzialne.

Bóg okazuje nam miłosierdzie niezależnie od tego jak wielki jest nasz grzech wobec Niego, jak daleko odeszliśmy. On chce nas mieć przy sobie, pragnie opatrzeć nasze rany, leczyć nasze dusze. Bóg nie chce naszego cierpienia lecz szczęścia. Jest jednak jedno „ale” – to szczęście, które chce nam dać Bóg nie ma wiele wspólnego ze pozornym szczęściem współczesnego świata, z jego pustką, z zapewnieniem dostatku, dobrobytu tak, by wydawało się nam, że nic nam nie brakuje; byśmy niczego i NIKOGO już nie potrzebowali… współczesnemu człowiekowi wydaje się, że może mieć wszystko, tylko… czy to czyni go rzeczywiście szczęśliwym?

A może właśnie dlatego wielu osobom wydaje się, że nie potrzebują Boga, bo nie wierzą, że może On dać im coś, czego jednak nie mają i nie mogą dostać za żadne pieniądze?

Bo prawdziwej miłości nie można kupić, ani też nabyć w zamian za inne dobra, można ją tylko darmowo otrzymać, jedynie otwierając się na ból i cierpienie i brak…