Piątek po Objawieniu Pańskim

Mk 6,34-44

Jak odczytać dzisiejszą Ewangelię w kontekście okresu liturgicznego, który przeżywamy? I z znów z pomocą przychodzą nam teksty modlitw wypowiadanych podczas Mszy św. Kolekta (pierwsza modlitwa, którą kapłan wypowiada w imieniu ludu) przypomina nam, że jednorodzony Syn Boży ukazał się w naszym ludzkim ciele i dlatego prosimy, aby Zbawiciel, który zewnętrznie był do nas podobny, przekształcił nas wewnętrznie.

W Ewangelii dzisiejszej możemy znaleźć dwie cechy charakterystyczne Jezusa, które niejako podkreślają temat Wcielenia:

1. Jezus odczuwa WSPÓŁCZUCIE (ulitował się nad nimi) wobec lud zgromadzonego wokół Niego. Czyż nie jest to odruch uznawany za jeden z najbardziej ludzkich? Jezus nie chce odesłać do domów głodnych ludzi, obawia się, że mogą zasłabnąć w drodze. Nakarmił ich już swoim Słowem, dał uzdrowienie fizyczne, ale teraz pragnie wzmocnić także ich ciała. On, który sam przyjął na siebie ludzkie, śmiertelne ciało.

2. Jezus zaprasza Apostołów, aby także oni poczuli się solidarni z ludem zgromadzonym wokół Niego, aby także oni odczuli to samo WSPÓŁCZUCIE, które stało się udziałem ich Mistrza: wy dajcie im jeść...

Co mogą dać Apostołowie? Wydaje się im, że to, co mają to jest NIC, a jednak Jezus zaprasza ich, aby podzielili się tym NIC.

Często mówimy: "NIC już nie możemy zrobić, pozostaje TYLKO modlitwa" - jakby była ona ostatnią "rzeczą", którą chcielibyśmy ofiarować innym. A może właśnie o to chodzi, by poczuć  WSPÓŁCZUCIE i BEZRADNOŚĆ tej drugiej osoby? Być z nią tak po prostu. Bóg odczuł WSPÓŁCZUCIE wobec ludzkości i STAŁ SIĘ JEDNYM Z NAS, a zatem być może także my mamy odczuć WSPÓŁCZUCIE i BYĆ z tą drugą osobą w jej cierpieniu, trudności, a PAN pokaże co i jak chce dla każdego z nas uczynić. Wy dajcie im jeść...

Co mogli dać Apostołowie? - Jezusa Chrystusa, CHLEB ŻYCIA, który jednak nie jest taki jak ten, który jedli wasi Ojcowie, lecz jest to Chleb, który zstępuje z nieba, aby DAĆ ŻYCIE, aby DAĆ SIEBIE SAMEGO na pokarm.