siódmy dzień w oktawie Bożego Narodzenia

J 1,1-18

W ostatni dzień roku kalendarzowego Kościół  daje nam do rozważania Prolog Ewangelii wg św. Jana, POEMAT O SŁOWIE, które jest ŚWIATŁOŚCIĄ, prawdziwym światłem, które przyszło na świat, aby oświecić każdego człowieka.

Nawet jeśli Boże Narodzenie zostało wprowadzone by zastąpić pogańskie obchody ku czci boga - słońca, światła, to ma to swój głęboki sens, na który wskazują właśnie teksty liturgiczne czytane w tych dniach.

I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą - Baranek (Ap 21,23). Chrystus jest ŚWIATŁEM ŚWIATA, SŁOŃCEM wschodzącym z wysoka (por. Łk 1,78-79), Maryja (którą w liturgii będziemy wspominać jutro w sposób szczególny), jest jutrzenką zapowiadającą Jego nadejście. Jezus przychodzi do swoich - tzn. do nas, a my? lecz swoi go nie przyjęli... Tych zaś, którzy je przyjęli obdarzyło mocą, aby stali się dziećmi Bożymi (Synami Bożymi).

W każdej chwili możemy odrodzić się w Bogu i dla Niego, może to nie być proste, ale na pewno nie jest niemożliwe. Bóg nieustannie daje nam światło, stawia na naszej drodze świadków, prowadzi - abyśmy tylko chcieli odczytać te znaki Jego obecności w naszym życiu.