poniedziałek II tygodnia Adwentu

Łk 5,17-26

 

 Co bym powiedziała gdybym to ja miała odpowiedzieć na pytanie: Co jest łatwiej powiedzieć?

W naszej kulturze, gdzie słowu nie przypisuje się zbyt dużego znaczenia, gdzie została zatracona wartość wypowiadanego słowa, pojmowanego jako wyzwanie, powiedzenie: odpuszczają Ci się Twoje grzechy pozostałoby zapewne bez większego odzewu – przecież ich realizacja i tak pozostaje poza możliwościami empirycznego doświadczenia. Nie ma możliwości sprawdzenia ich działania.

Czy tak jedna było w czasach Jezusa, gdzie słowo miało moc sprawczą: rzekł Bóg i stało się… (por. Rdz 1,3nn)

 

Ewangelista zauważa, że Jezusa wypełniała moc, tak, iż mógł uzdrawiać, co zresztą potwierdza się potem również w fizycznym uzdrowieniu człowieka, który został do Niego przyniesiony: WSTAŃ I IDŹ, ale… weź ze sobą to, na czym dotychczas leżałeś. Nakaz ten to nie tylko kwestia nie pozostawiania po sobie nieporządku, ale przede wszystkim wskazanie na ZNAK SŁABOŚCI, z której Pan uleczył tego człowieka – tak jak Jezus po Zmartwychwstaniu nosił na sobie znaki swojej męki.

 

A z czego mnie dziś chce uzdrowić Jezus? Co jest moim paraliżem, który nie pozwala mi do Niego przyjść?

 

 Widząc ich wiarę, wiarę przyjaciół sparaliżowanego człowieka, Jezus odpuszcza mu jego grzechy. To pokazuje, że także modlitwa wstawiennicza ma swój sens i może pomóc innym w odnalezieniu drogi do Boga. Jedni drugich ciężary noście…(por. Ga 6,2)