Piątek I tygodnia Adwentu

Mt 9,27-31

 

 Niewidomi, pomimo swego kalectwa, idą za Jezusem i razem z Nim wchodzą do DOMU – Kościół zatem jest otwarty dla każdego, nie tylko dla tych, którzy już wierzą, otrzymali światło, mogą widzieć rzeczywistość Bożą. Kościół (Dom Jezusa) jest otwarty także dla tych, dla których rzeczywistość pozostaje jeszcze zakryta, dla tych, którym być może trudno jest uwierzyć i to oni zwracają się do Jezusa: PANIE, czyli… wyznają wiarę, którą potem potwierdzają.

 

Nigdy nie jest za późno zatem, by wołać do Pana i prosić, aby okazał nam miłosierdzie, abyśmy mogli postrzegać rzeczywistość Jego oczyma.

 

Zadziwiająca jest natomiast postawa tych byłych niewidomych, już po zaistniałym uzdrowieniu. Oto OTWORZYŁY IM SIĘ OCZY (zob. także: Rdz 3,7) i… nie potrafią (nie chcą?) zachować tego dla siebie. Nie potrafią NIE MÓWIĆ pomimo wyraźnego nakazu Jezusa, by tego nie rozpowiadać.

Ale… czy można nie dzielić się szczęściem? Poznaną prawdą?

Jeśli w moim życiu dokonało się AUTENTYCZNE spotkanie z Chrystusem, to ja NIE MOGĘ NIE MÓWIĆ – także, a może przede wszystkim, moim życiem – O TYM, CO WIDZIAŁAM I CZEGO DOŚWIADCZYŁAM (por. Dz 4,20).

Tylko taka wiara jest przekonująca i prawdziwa. Tylko taka prowadzi innych do Boga.