Czas letni, czas zimowy, czas stracony, czas to pieniądz, czas na zmiany, nie mam czasu, zmiana czasu... Znowu ktoś decyduje za mnie. Coraz częściej dociera do mnie, że tak naprawdę NIEWIELE ode mnie nie zależy ( w pierwszej wersji napisałam :NIC, ale to przesada). I co? I mam się dopasować, bo ktoś wie lepiej?

Dzisiaj przeczytałam czyjąś opinię dotyczącą... nieistotne, czego. Ważne, że była pełna jadu, złośliwości, nienawiści, pogardy wobec osób o innym zdaniu czy sposobie postępowania. Zwierzę atakuje ze strachu. A człowiek- dla przyjemności?, żeby sobie poprawić humor i udowodnić, jaki jest wielki i wspaniały?. Nawet jeśli uważam się za lepszego od innych, to nikt nie daje mi prawa do potępiania drugiego człowieka poprzez drwiny i słowa, które ranią bardziej niż cios zadany bronią.  "Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego". Gdzie szacunek, wiara w drugiego człowieka? Szczególnie uderzyło mnie to w obecnej sytuacji,w czasie pandemii. Każdego z nas może dotknąć ta okropna choroba. Co jeszcze musi się wydarzyć? Dlaczego tak trudno nam dostrzec w drugim człowieku Stwórcę? "Coście uczyli najmniejszemu, mnie uczyniliście". Krótka i ulotna jest nasza pamięć, skoro na co dzień dajemy się ponieść emocjom i zapomnieć o tym, co najważniejsze.

Czas, w którym żyjemy, jest teraźniejszy. Jest cennym darem, lecz nie zawsze docenianym. Ważne jest TU i TERAZ. Za chwilę już go nie będzie. Pamiętajmy o tym ZAWSZE.