Tak tak, podobno to błąd. Powinienem napisać Hm. Ale przecież ja wiem lepiej, czy to m, to jedno m, czy więcej, prawda? A zamyśliłam się mocno.

Nad czym? Nad tekstem redaktora Franciszka Kucharczaka w najnowszym Gościu Niedzielnym, "Niech ci Bóg udowodni". To o powołaniu i wątpliwościach, jakie mogą rodzić się podczas wakacji w sercach kleryków (całość pod adresem: http://gosc.pl/doc/3287683.Niech-ci-Bog-udowodni )

A zafrasowałem się aż na długie "hmmmm" (zamiast poprawnego ortograficznie "hm"), bo wiele lat temu sam odszedłem z seminarium. Tuż przed święceniami diakonatu. Tyle że motywem mojego odejścia wcale nie był pragnienie innego, ciekawszego życia. Nawet mi to wtedy chyba przez głowę nie przeszło. Po prostu doszedłem do wniosku, że wbrew moim wcześniejszym wyobrażeniom, to raczej nie moje powołanie... Dlatego dziwię się, że można na tego typu wybór patrzyć z perspektywy "gdzie mi będzie lepiej"....

Od tamtej decyzji minęło już prawie trzydzieści lat, a ja ciągle mam w głowie przeczytaną na pierwszym roku radę Carlo Caretto: "Nie zaśmiecaj nieba pytaniami «Panie, jakie moje powołanie». Kochaj, a kochając odnajdziesz je". I szczerze mówiąc kierując się tą radą nie tylko znalazłem, ale i ciągle na nowo znajduję. W czasie przeszłym gdy chodzi o zasadnicze wybory, w czasie teraźniejszym, gdy chodzi o mniejsze... I nie mogę powiedzieć, by kiedykolwiek było mi z tym źle albo że żałowałem. Choć oczywiście po ludzku niejedno straciłem....

Czy mogło być mi w życiu lepiej? Nie sądzę. Choć nieraz marudzę na to czy owo, lepszego życia nawet nie umiem sobie wyobrazić. Zresztą to znacznie lepsze dopiero się zacznie, prawda? Choć dziś połamane przed laty nogi nie pozwalają mi wdrapać się ( i przede wszystkim zejść) tam, gdzie serce mnie nosi, to przecież pierwszych 300 lat nieba mogę poświęcić na chodzenie po górach, czyż nie?