Jak tylko rozpoczął się wrzesień poczułam taki charakterystyczny chłód w powietrzu. To znak, że już powoli zbliża się jesień i czas zmienić szatę graficzną. Jestem kobietką, na dodatek taką, która bardzo lubi zmiany w wyglądzie swojego otoczenia: to szatkę bloga zmienić, to ścianę przemalować (to przemalowanie to w planach i już się nie mogę doczekać), to fryzurkę zmienić (tak mnie jakoś wczoraj naszło i mam nadzieję, ze jutro złapię moja fryzjerkę; tym razem planuję totalnie jej zaufać, tzn. nie mam żadnej fryzury sprecyzowanej, niech robi z moimi włosami co chce ;)). Dziś mamy tzw. piękna polską jesień i podobno tak ma być cały tydzień. I bardzo dobrze, bo Andrzejek ma teraz tydzień urlopu i przed nami w kolejnym tygodniu radosne świętowanie i wyjazdy. Ale, ale... to przed nami, a wróćmy do tego co za nami.

Z jednej strony dni mijają nam bardzo spokojnie, ktoś mógłby powiedzieć, że monotonnie, ale ja to nawet lubię. Nie ma to jak zaplanowany dzień. Poza tym tak naprawdę ze Stasiem nie ma nudy, szczególnie odkąd pełza. Jak każde dziecko przyciągają go przedmioty niebezpieczne lub brudne, których nie powinien dotykać, nie mówiąc już o lizaniu i gryzieniu, czyli kabelki, papcie (szczególnie moje czerwone), książki, gazety, stare pudła... a zabawki to straszna nuda :) Niesamowity jest ten błysk w oku gdy pędzi do takiej zabronionej rzeczy (oby zdążyć nim mama zabierze (mnie lub "to coś"  ;)). Zwykle bawimy się w dużym pokoju, ale ostatnio Staś zaczyna się zapuszczać do przedpokoju i sypialni. W przedpokoju mamy takie duże lustro i Staś gada ze swoim odbiciem, tak jak tu:

 http://www.youtube.com/watch?v=s2kII5Hyq_k

Poza tym wzbogacamy naszą dietę w kolejne produkty. Do jabłuszka dołączyli marchewka i ziemniak. Już pisałam wcześniej, że ja jestem leniuszek i często gęsto nie chce mi się przygotowywać jedzonka dla Stasia, choć zajmuje to 5 minut. Łatwiej jest przystawić do piersi: nie trzeba nic gotować, ucierać, itd...  Jak dla mnie to mógłby cały czas tak jeść. Ale co by to było, gdybyśmy wszyscy odżywiali się tylko mlekiem naszych mam? Musielibyśmy cały czas mieszkać w domu przy rodzicach. A tak to się odpępniamy i fruuu w świat w dorosłe samodzielne życie. Nie żeby mi źle było z rodzicami, często tęsknię by mieć ich bliżej nas, ale przychodzi taki czas kiedy pragnię się iść "na swoje" i żyć "po swojemu" (w czym wiem, że nas popierają i wspierają). Hmm... Łatwo mi się to pisze z tej strony barykady, ale ciekawe czy będzie mi tak lekko, gdy Staś lub inne z naszych dzieci (jeśli nas Pan Bóg nimi obdarzy) pójdzie w świat. Przypomina mi  się wykład pani ginekolog na ostatnim zjeździe Studium Teologii Rodzin. Temat nam zszedł właśnie na odpępnianie. Mówiła, że dla rodziców jest to łatwiejsze gdy maja więcej dzieci. Ale gdy wspomniała o ślubie swej najstrszej córki, który odbył się w tym roku i o tym jak po weselu weszła do pustego pokoju to, choć siedziałam w ostatnim rzędzie, widziałam łzy w oczach i słyszałam jak głos jej zadrżał. Oczywiście za chwilę ten pokój zajeła kolejna z córek. Hmm... Moi rodzice też wspominają, że jak wyjechałam do Krakowa na studia, to tak jakoś pusto się w domu zrobiło. Kogoś brakowało... Hmm... niełatwe to rodzicielstwo...

Na szczęście gdy się wyfrunie z gniazda to można je odwiedzać i cieszyć się jeszcze mocniej wzajemną obecnością po dłuższym czasie niewidzenia. I tak oto, także dla przerwania codziennej monotonii, wybraliśmy się do Kędzierzyna do rodziców Andrzejka. Dziadkowie byli zachwyceni wnukiem, a my tym, że mamy troszkę więcej luzu ;) Nawet kilka zdjęć udało się zrobić.

Wybieramy się na spacer...

...nad Kanał Gliwicki

Staś z dziadkiem (jak widać bardzo zadowolony)

A tu z dziadkiem i z babcią (jeszcze szczęśliwszy)

I na koniec trzy pokolenia Sawickich (czyli Trio z Rio ;))