Chciałabym opowiedzieć wam o tym co spotkało mnie i jak Bóg przyszedł do mnie niewierzącej i dał szansę wiecznego szczęścia

Wiecie pierwszy raz pisze bloga i nie wiem jak mi to wyjdzie ale chciałabym podzielić się z wami moim świadectwem cudownego nawrócenia. Tak cudownego, gdyż dla mnie był to po prostu cud. Ale postaram się zamieścić najważniejsze momenty mojego życia mozliwie najkrócej, by was nie zanudzić

Zacznę może od początku.

Urodziłam się w rodzinie katolickiej całkiem przeciętnej pod każdym względem. Zarówno wiary jak i statusu społecznego.  Przyjęłam chrzest, bierzmowanie jak również byłam u komunii. Mama zawsze wyganiała mnie na mszę(choć sama nie chodziła) No może trochę kiedy byłam mała, ale z tego niewiele pamiętam. Od czasu, kiedy mogę sama coś zarejestrowac to mama nie chodziła do kościoła a mnie wyganiała. Z czasem zaczęło mnie to wkurzać. Na temat Boga i wiary dostawałam od rodziny jakieś strzępki wiadomości typu: Pan Bóg istnieje, był kiedyś taki Jezus co urodził się w stajence a potem go ukrzyżowali za nasze grzechy i dlatego trzeba go wielbic. Rozmów o prawdziwej wierze i czym ona jest nigdy nie było.

Dlatego z moją wiarą było krucho a właściwie to nie było żadnej wiary a ewentualnie nieudolnie przekazana jakaś skromna wiedza. Moja babcia jedynie widziałam, że jest kobietą bardzo wierzącą i oddaną Bogu ale ona również nie umiała tego przekazać. Tak więc relacji z Bogiem nie miałam żadnych az czasem stwierdziłam, że Boga po prostu nie ma. W domu rodzice ciągle się kłócili, awantury, potem rozwód. Dziadek często pił, poniżał babcie. Poza tym na świecie tyle zła i nieszczęść więc jak to możliwe żeby istniał jakiś Bóg? Wyrzuciłam go ze swojego życia, ze swoich myśli. Stwierdziłam, że jeśli się nie weźmie swojego życia we własne ręce to nikt nam nie pomoże i że każdy jest kowalem własnego losu.

Potem było już tylko gorzej. Zbuntowałam się totalnie. Na wszystko. Na rodziców, naukę, Boga, ą że nie czułam się szczęśliwa to szukałam tego szczęścia gdzie się dało. W alkocholu,papierosach, marihuanie, imprezach, podejrzanym towarzystwie itp. Zaczęłam czuć, że żyję. Tak mi się bynajmniej wydawało. Zaczęłam chodzić do wróżek interesować się wróżbiarstwem a nawet w pewnym momencie satanizmem(choć bardziej z czystej ciekawości niż z oddawania czci diabłowi) Całe szczęście nie miałam wtedy jeszcze internetu więc nie miałam dostępu do takiej rzeszy informacji i możliwości i zaprzestałam swoich doświadczeń z tego typu rzeczami.

W końcowej fazie, że tak powiem liczył się tylko dobry sex, impreza i znajomi. Bóg to był drażliwy temat. Przez to bardzo kłóciłam się z rodzicami. Nie zmieniło się to będąc dorosłą osobą i mając swoje pierwsze dziecko. Nie mówiłam córce o Bogu a gdy ktoś to robił byłam wściekła. Uważałam, że zaśmiecają jej mózg. Wszystko co związane z Bogiem i wiarą działało na mnie jak płachta na byka. Nie chciałam nawet obchodzić świąt. Uważałam się za inteligentną i światłą osobę, która sama potrafi myśleć i nie pozwoli sobie narzucić jakiś głupich teorii kłócących się z rzeczywistością. Boga wyśmiewałam, bluźniłam a ludzi wierzących uważałam za zacofanych. Oczywiście takich miałam też wśród rodziny i znajomych i to nie znaczy że nie chciałam z nimi gadać i poniżałam ich. Nie ale myślałam sobie, że nie mają pojęcia o rzeczywistości i tyle. Ja ogólnie lubiłam ludzi więc nie poniżałam nikogo, ale miałam zupełnie odmienne zdanie.

No i przyszedł ten dzień. Dzień, w którym odmieniło się moje życie, w którym narodziłam się na nowo. A było zupełnie banalne. Tak banalne, że wielu wyda się to dziwne i niemożliwe. Mi również wydaje się to baardzo dziwne a kiedyś jak bym coś takiego usłyszała nie uwierzyłabym i wyśmiała. Ale ja to przeżyłam i nie ważne kto w to uwierzy. Ja wiem co wydarzyło się tego dnia w moim sercu.      Szukała pewnego popołudnia czegoś w internecie. Nawet nie pamiętam czego i zupełnie przypadkiem na trafiłam na film dokumentalny o egzorcyzmach" egzorcyzmy Aneliese Michel". Nie wiedzieć czemu zaczęłam go oglądać. Oglądałam, oglądałam i w pewnym momencie jakby coś na mnie spłynęło, jakby ktoś otworzył mi umysł i serce. W jednej chwili dotarło do mnie wszystko: że jest Bóg, że jest szatan, Matka Boska i życie po tamtej stronie, że jest coś większego od nas i od tego świata. Po prostu wszystko zrozumiałam a właściwie poczułam. Tego nie da się wytłumaczyć. W jednej chwili łzy zaczęły płynąc mi po policzkach i nie mogłam w żaden sposób tego opanować a moje ciało całe się trzęsło. Zaczęłam się modlić. To była pierwsza modlitwa od niepamiętnych czasów. Ale jakże piękna i szczera. Modliłam się tak dobrą godzinę. Wylałam morze łez i poczułam taki spokój jakiego nie doświadczyłam nigdy w swoim życiu. Szukałam szczęścia w wielu bezsensownych rzeczach i nic. Dalej była jakaś pustka. A tamtego dnia ta pustka została wypełniona całkowicie. Już niczego nie potrzebowałam szukać. Odnalazłam moje szczęście i życiową miłość.

Myślę, że to nie chodziło nawet o ten film. To był tylko sposób jaki Bóg wybrał by do mnie przemówić. Postawił ten film przed moimi oczami bym go obejrzała, i podczas jego oglądania On do mnie przyszedł i dotknął mojego serca. To był najważniejszy dzień w moim życiu. Od tej pory czuję Boga przy sobie i słyszę jego głos każdego dnia. Mówi do mnie i wlewa mi miłość jakiej nie znałam. Będę mu wdzięczna za to do końca życia i dłużej. Od tej pamiętnej chwili moje życie zmieniło się diametralnie i chcę wam powiedzieć, że Bóg istnieje, kocha nas i działa w naszym życiu jeśli tylko mu na to pozwolimy i powierzymy swoje życie w jego ręce. Tak całkowicie i bezgranicznie. Ze wszystkimi konsekwencjami. Zyczę każdemu człowiekowi by mógł poczuć to co ja poczułam tamtego dnia i co czuję teraz na codzień.

Nie wiem czy was choć troszkę zaciekawiłam, ale mam nadzieję, że niektórzy dzięki temu znajdą dla siebie jakąś nadzieję, bo Bóg podaje rękę nawet tym co są już na tz dnie i myślą, że dla nich nie ma już innego, lepszego życia. Uwierzcie mi nic na świecie nie da wam takiego szczęścia, radości i spokoju ducha jak prawdziwa relacja z Bogiem. Amen