Kolejny aspekt, według mnie bardzo ważny. Strach. Nie takie strach, który często ratuje nam życie, ale strach paraliżujący. Dziwne. Właściwie ten strach, o którym chciałem pisać, to właśnie strach, który wydaje się być ratującym życie. Strach wszechobecny. Bez przerw.

Przede wszystkim strach przed tym, że musiałbym się sprawdzić. Sprawdzić przed innymi, przed Panem, przed samym sobą. Sprawdzenie przed samym sobą i Bogiem jest o tyle "proste", że tak naprawde nie da się przed nim uciec. Jedyne przed czym można uciec to konfrontacja z drugim człowiekiem. Strach ten pojawia się jako efekt poczucia własnej wartości i męskości. Ale o tym będzie kiedy indziej.

Co najczęściej robię, żeby się strachu pozbyć? Niestety grzeszę. Bo sam przed sobą zawsze mogę udać kogoś kim nie jestem, gdy jednak jestem z kimś, muszę, albo przynajmniej powinienem być sobą. Strach ten jest również strachem przed męskością, albo raczej odkrywaniu, że jestem mężczyzną. Mężczyzną, którym zabronił mi być mój ojciec. Łatwiej jest zamknąć te pragnienia za strachem, niż jak mężczyzna zawalczyć o siebie. Staram się jednak nie poddawać i mimo strachu dalej walczyć o swoje.

Św. Anno módl się za nami.