Jak brzmi tytuł tego wpisu "Jednak teraźniejszość" jednak napisze coś co się dzieje teraz, żeby nie odkłądać tego na później.

Ciężko jest zacząć, ale nie zawsze liczy się jak się zaczyna ale jak się kończy :)

Ja może zacznę, że jestem przeziębiona, strasznie mi to dokucza. Mimo to nie pisze tego, zeby ktoś mi współczuł (chociaż czasem się to przydaje). Piszę (tak jak z resztą całego bloga), żeby usystematyzować sobie wszystko, zobaczyć siebie i żebyście Wy mogli skomentować (Nawet o to proszę, byście pisali komentarze, bardzo to pomaga i mobilizuje do pisania)

 

W tej chwil czekam na wykład, na który będę musiała pójść (na razie jest na 17, ale prawdopodobnie zmieni się godzina i dzień zajęć). 

Jeszcze słowo do studiowania -> strasznie cieżko jest się zmobilizować, gdy się wstaje o 6 rano żeby na 8 dojechać na uczelnię na 2 wykłady, a potem czekać do 17 czy 18 żeby pojechać na kolejny. Z jednej strony to wybrałam sobie takie studia wielowydziałowe, ale z drugiej można by się ulitować nad biednymi studnetami, chociaż tymi dojeżdżającymi z innych miast ;> :D

 

 

Małe powiązanie z przeszłością

Ostanio myślę sobie o róznaych rzeczach, głównie zwiazanych z rozwojem duchowym m.in. stały spowiednik, kierownik duchowy. Bardzo chciałabym "mieć" (to takie dziwne słowo, no ale cóż) kierownika duchowego, chyba bardziej niż spowiednika. Dlaczego? Właśnie przez moją chęć rozwoju ducha, już zaistniałe zmiany po pielgrzymce na Jasną Górę czy Lednicy. Co prawda rozmawiam ze znajomym księdzem, ale na tematy zwiazane z moja rodziną (bo sytuacja w domu raczej kolorowa nie jest). O mojej wierze nie chcę rozmawiać, a jak chcę to boję się zapytać, albo też nagle zapominam o co chciałam zapytać. Po czym wracam do domu i sobie myślę: kurcze, mogłam się Go zapytać o to, o tamto. Pytam się siebie czemu tego nie zrobiłam, rozwiałabym swoje wątpliwości, ale widać mam za mało wiary w siebie. Może to z  czasem przejdzie, ale nie zmienia to faktu, że rozmowy i tak potrzebuję na ten temat...