Nie mogę się odczepić od tych wspomnień.

1982, maj. Przemka rodzice zostali internowani, został z babcią. Babcia sobie nie radzi, nie mają co jeść. Jak można zabrać dziecku rodziców? I jak można tak ostro, gniewnie, okrutnie mówić, że sami są sobie winni i głupi? Przecież jemu musi być bardzo źle!

1984, październik. Ludzie gromadzą się od kilku dni pod kosciołem św. Stanisława Kostki, modląc się o bezpieczny powrót ich księdza. I krążą plotki wręcz przeciwne. Dziś wiadomo: oszczercze. Wtedy trzeba było podjąć decyzję: komu wierzyć?

1986-88. Bujne lata. Otwarty protest, ale zrobiony z dużą klasą. Inspirująca Pomarańczowa alternatywa. I "Syn, a może sen." Wiersze Grzesia Przemyka, wydane nielegalnie, potwornie drogie jak na moją ówczesną kieszeń. Rozprowadzała je po szkole jego wychowawczyni. Rusycystka. I pod koniec nasze nielegalne pisemko. "Nasze", choć w nim nie pisałam. Pierwszy numer świetny, drugi dobry. W trzecim wpadli w demagogię. To samo co w oficjalnej prasie, tylko zwrot przeciwny. Czwarty poniewierał się po łazienkach, nikt go już nie brał...

1988-90 Wyrodzony protest. Za często, bez sensu, o bzdury... Nie chwytał. Nawet z nim nie trzeba było walczyć. Gorzko, bardzo gorzko... Przegrali na własne życzenie.

1989, czerwiec. Do 18-tki zabrakło mi pół roku. Ale już nie było we mnie uniesienia. Opozycja zdążyła we mnie zbankrutować. Nie, to nie znaczy, że znalazłam się po drugiej stronie. Ale już nie wierzyłam słowom. Kolejne lata nie pomogły.

A mury rosły, rosły rosły... Ta końcówka była najlepszą puentą.

***

I może dlatego do dziś nie wierzę słowom i nie daję się ponieść. I może dlatego interesuje mnie jedno: jak ludzie, na których patrzę, traktują człowieka. Ważniejszy jest człowiek czy idea?

NIkt mnie nie reprezentował w 1990. Nikt mnie nie reprezentuje dzisiaj. W sumie nie musi.