Zadano mi jakiś czas temu pytanie, czego potrzeba, bym miała do kogoś zaufanie. Miałam ochotę odpowiedzieć: znajomości. Niekoniecznie jakiejś szczególnej... Dziś padły kolejne słowa, które zmusiły do zastanowienia. Ufam - nie ufam. Ufam w pewnym zakresie, w innym nie. Od czego to zależy?

Po pierwsze: ufam "całościowo" ludziom, którzy chcą być ludźmi, reagują jak ludzie i wchodząc w relacje widzą ludzi. Relacją jest dla mnie każdy kontakt człowiek-człowiek, niezależnie od jego głębokości i okazji. Podchodzę do drugiego z pewnym podstawowym kredytem zaufania. Spotkanie to zaufanie ugruntowuje. W niektórych sferach szybko, w niektórych bardzo powoli

Czasem spotykam nie człowieka, a funkcję. Stanowisko. Owszem, niektóre (bardzo niektóre) funkcje i stanowiska otrzymują pewien kredyt zaufania. Ponadto: pod funkcją jest człowiek i ma ten pierwszy - podstawowy - kredyt. Człowiek, którego chciałabym w końcu spotkać. Nie umiem funkcjonować dobrze w kontakcie z funkcją. Funkcja dobrze kontaktuje się tylko z drugą funkcją...

Co jeśli zaufanie zostaje zawiedzione? Zwykle nie całościowo. Zaczynam mówić o elementach. O sferach, w których na danego człowieka mogę, a w których absolutnie nie ma sensu liczyć. W przypadku człowieka-funkcji: o sferach, w których stwierdzam lub podejrzewam czynne sumienie, wrażliwe na daną kwestię. Wtedy powstaje zaufanie "z wyjątkiem" lub zaufanie "w tej kwestii".

Czy moje zaufanie można odbudować? Szczerze mówiąc, nie wiem. Można zastać otwarte drzwi. To nie oznacza rewitalizacji zaufania. To oznacza tylko tyle, że zdecydowałam się nie stawiać murów...

A zaufanie?

Jeśli mówię: "Nie mam zaufania, że dla widzi-mi-się ktoś mi nie zrobi poważnej krzywdy. Być może nie ze złej woli."... Zwykle oznacza to dwie rzeczy. Po pierwsze, zawód. Gdzieś coś nie działa tak jak powinno. Najczęściej: ktoś nie zauważył człowieka. Niekoniecznie mnie. Sumienie w tej kwestii wydaje się nie do końca czynne. Po drugie: zwykle oznacza kontakt z funkcją i jakimś rodzajem rodzajem władzy...