Znamy nasz mały świat, mamy swoje przyzwyczajenia, przyjaciół, sposoby postępowania. Wiemy jak sobie poradzić z pewnymi trudnościami, jak uciec przed doskwierającym uczuciem smutku i osamotnienia. To nasze uciekanie przed życiem dotyczy także ucieczki przed Bogiem. Bo On jest nieprzewidywalny. Jeśli pójdę za Nim, wszystko traci swoją pewność, musiałbym postawić krok w nieznane.

Z jednej strony czuję wezwanie, może nawet powołanie od Boga, a z drugiej jest we mnie zbyt wiele oporów. Ta chwila, kiedy muszę podjąć decyzję o zaangażowaniu się jest bardzo ważna, ale i bardzo trudna. Może mnie daleko zaprowadzić. [Źródło]

 

Owszem. Ale można też uciec daleko do przodu - przed sobą. Można się zaangażować, dać poprowadzić w nieznane, by nie wchodzić w życie. Można dać się nieść, czasem daleko, ale ciągle ślizgać się po wierzchu.

Krok w nieznane nie musi być taki trudny. Dużo trudniejsze bywa pozostanie tu, gdzie się jest...