A te skrzydła połamane
Deszczem śniegiem wysmagane
Jeszcze żyją, jeszcze grają
Jeszcze polskie pieśni znają
[...]

A te skrzydła okrwawione
W tylu bitwach poranione
Choć wyblakły, spopielały
Jeszcze siły nie straciły
Jeszcze są jak dawniej były
Jeszcze skrzydła starej chwały
Mogą unieść nas.

Który to mógł być rok? 84? 85? Muzeum archidiecezjalne na Solcu, nielegalny koncert i Krzysztof Kolberger. Pamiętam tylko jego i właśnie te Skrzydła. Ernesta Brylla, jak się okazuje. Pamiętam ten refren - słyszany tylko tamtego wieczoru, choć chyba kilkakrotnie - do dziś, z drobnymi różnicami w tekście (pełny tekst tutaj).

Chyba jedyne moje duże zderzenie z Kolbergerem i tekst który mi został w głowie jako źródło siły. Że można - mimo wszystko. Choćby się wydawało, że wszystko stracone.

Sporo jest takich tekstów, które stały się kamieniami milowymi życia i zostały na zawsze. Dawały siłę i nadzieję. Niekoniecznie artystycznych...