Żeby na kogoś lub na coś liczyć trzeba podstawowego zaufania, że nie jest to roszczenie pozbawione podstaw i możliwości. A tylko wtedy można mieć pretensje, jeśli tego brakuje. Jeśli nie ma poczucia, że na kogoś można liczyć, nie ma też pretensji gdy człowiek jest sam z zadaniem. Po prostu realizuje się to, co możliwe i nie pyta o nierealne.

Jeśli nie istnieje przewodnik po jakimś terenie, to trudno mieć żal, że mi go nie dano. Musi wystarczyć ogólna mapa i gwiazdy. I wystarcza. A że z przewodnikiem byłoby łatwiej? Może byłoby łatwiej, nie wiem. Nie miałam takiego doświadczenia...