Gdy dziecko zaczyna chodzić jest taki moment, że chce się trzymać choćby skrawka materiału. Dorośli wiedzą, że idzie samo, ale dla niego to gwarancja bezpieczeństwa. Tym razem zabrakło mi zabezpieczenia. W potencjalnie najgorszej sytuacji, jaką mogłam sobie wyobrazić. Sedno obaw kilku lat. I od pierwszych minut wiedziałam, że będzie dobrze, że mam w końcu przestać się bać, bo stoję i chodzę.

Ostatnie 9 lat... Nie potrafię ich ogarnąć spojrzeniem. Pewnie lepiej to wychodzi tym, którzy mnie znali - wtedy i teraz. Ale w sumie to co było, jest nieważne. Ważne jest tylko to, co jest.

A swoją drogą... 9 lat i 9 lat. Czas odchodzenia i czas wracania. Czy to przypadek, że trwały tyle samo?