A taki był piękny, takie mądre miał oczy,

Potem to już Te oczy zgasiłem, a On w dół się stoczył.

Tył jego głowy wybrałem,

Bo tych jego oczu się bałem.

Teraz echo w tym lesie szydzi,

Że ziemia nosić mnie się wstydzi.

Powiedz, ja człowiek jestem?

Powiedz, ja człowiek jestem?

Powiedz, ja człowiek jestem?

[Lao Che, Gospel, Ty człowiek jesteś?]

Najlepszym pokarmem dla szatana jest wstyd, duma i jej odwrotność: potępienie samego siebie. Postrzegane jako uczciwość i sprawiedliwość. Największą jego przegraną pokora i ufność.

Słucham Lao Che. Powiedz, ja człowiek jestem? Powiedz, mam prawo żyć? Powiedz, czy jego oczy będą mnie prześladować do końca życia, a Ten las nie przestanie drwić?

Lepiej się powieszę, nad tym dołem. Będzie sprawiedliwie.

Nie będzie. Nikomu Twoja śmierć nie przyniesie żadnego dobra. Pusta sprawiedliwość jest najgłupszym rozwiązaniem świata, najbardziej niszczącym. Jedyną rozsądną drogą jest miłosierdzie.

Nie, nie litość, nie pogardliwe pochylenie się nad upadłym człowiekiem. Uznanie w nim człowieka, którym być nie przestał, ukochanego dziecka Bożego, człowieka równego mi godnością (a może nawet bardziej godnego, bo niezmiernie cierpiącego?)

Słowa "zawsze możesz wrócić, czekam" to najmądrzejsze słowa świata...

Ktoś, kto stamtąd naprawdę wraca, nigdy tego nie zapomni. I nie zechce już odejść. Nie, nie ze strachu. Z miłości.