Dziwnie to brzmi. Dziś od człowieka wymaga się działania. Ileż razy zastanawiałam się, co zrobić, żeby zmienić ten czy inny stan wokół siebie, za każdym razem dochodząc do wniosku, że zwyczajnie nie wiem - nie umiem - nie jestem w stanie. Mogłam tylko powierzać to Bogu...

A dziś ze zdumieniem dostrzegam zarys owoców zwyczajnego bycia. Bycia sobą - bycia wśród ludzi. Świadectwa, które nie wymaga wielkich słów - świadectwa, które jest codziennością. Często tak bardzo przecież kulawego.

Być - czasem najwięcej, co można zrobić.