Moje dziecko poznało nowe słowa: "śmierć" i "umrzeć".

Przejeżdżaliśmy dziś obok cmentarza. Jaś rozgadany, wesoły.

- Mamo, a co to jest?

- Cmentarz, synku.

- A co tu można robić?

- Tu są groby tych, którzy już umarli.

Przetrwawiał to chwilę, a ja w napięciu czekałam, o co teraz zapyta.

- O. mówił, że jego dziadkowie już umarli. A nasi dziadkowie żyją, prawda?

- Tak, synku.

- A czy ja żyję?

-Tak.

- A ty?

- Też.

- A kiedy umrzemy?

- Nie wiem. Ale mam nadzieję, że będziemy żyli jeszcze długo, długo razem.

Odkrywa życie. Odkrywa śmierć. Z każdym dniem trochę dalej ode mnie odchodzi. Chciałabym zdążyć go wychować tak, żeby dał sobie radę. Żeby był dobry i zachował tę cudowną wrażliwość, którą ma, a która - obawiam się - sprawi, że nie będzie mu lekko.