Władze Warszawy zniechęcają do wspomagania osób żebrzących na ulicach. Koronnym argumentem jest to, że te osoby najczęściej oszukują - żebranie jest ich sposobem na życie, a pieniędzy uzyskanych w ten sposób wcale nie przeznaczają na utrzymanie. W Lublinie policjanci przymierzali się nawet do ukarania osoby, która wrzuciła pieniądze żebraczce.

Budzi to we mnie mieszane uczucia. Nie podoba mi się argument, że większość żebrzących to oszuści, więc trzeba unikać dawania pieniędzy wszystkim, którzy o nie proszą. Rzadko sama ofiarowuję pieniądze. Ale zawsze, kiedy ich nie dam, zastanawiam się, czy dobrze zrobiłam. Czy czasem nie spotkałam się właśnie z tym jednym przypadkiem na sto, kiedy żebranie wynika z rozpaczliwej sytuacji?