Profil duchowy człowieka sprawdza się czasem w poważnych, a nawet tragicznych sytuacjach. Mam jednak wrażenie, że najczęściej praktycznym sprawdzianem mojej wiary i miłości jest to, co dzieje się w szarej codzienności.

Moje dziecko po raz kolejny choruje, żąda karmienia kilkanaście razy w nocy, nie daje się odłożyć do łóżeczka. Nie wyrabiam fizycznie i psychicznie, denerwuję się, że w tym wieku już powinien umieć wytrzymać dłużej bez piersi. Pęka mi kręgosłup, piersi bolą od nieustannego ciamkania, nie mogę spokojnie usnąć, bo Mały mnie odruchowo szczypie i drapie. Tylko że on rzeczywiście źle się czuje, a odłożony do swojego łóżka czuje się odrzucony.

Mąż ma pilną pracę, wychodzi rano, wraca późną nocą. Zostaję sama z domem i dzieckiem, już nie wspominając o własnej pracy. Współczuję mu i martwię się, że ten tryb życia mu zaszkodzi, ale też wściekam się, że wszystko muszę robić sama, że go mało widuję, że nie mamy nawet czasu porozmawiać.

W codzienności nie zdaję egzaminu.

A codzienność - ta szara, piękna codzienność - jest przecież (w raczej: powinna być)  drogą, którą zdążamy do celu ostatecznego naszego życia. Nie ma co się obrażać na to, że nasza codzienność jest taka, jaka jest. Przecież jesteśmy wolni pod względem tego, jak ją postrzegamy, w jaki sposób ją wykorzystujemy, na ile nas ona tłamsi, a na ile pozwala się rozwijać.

W chrześcijańskiej duchowości codzienności chodzi o odkrywanie, że Bóg naprawdę podtrzymuje świat w istnieniu. Nie chodzi o tworzenie iluzji, że wypicie herbaty otwiera nas na boskość. Nie chodzi o mydlenie oczu, że codzienność przestanie być szara i będzie kolorowa. Ona ma pozostać szara, a zarazem może być postrzegana jako piękna.

Chyba powinnam wrócić do tej inspirującej książki w Adwencie.