Zastanawia mnie moja samotnośc. Nie jako udręka, czy cierpienie. Raczej jako coś, czego można doświadczyc i z czego można wynieśc coś dobrego. Kiedyś, gdy było mi smutno, napisałam kilka wierszy. Ot tak, bo chciałam, bo czułam taką potrzebę. Na codzień nie przychodzą mi takie pomysły do głowy. A jednak wtedy to zrobiłam i nawet mi się podobały. Ale nie w tym rzecz. Dzisiaj też jest mi smutno, ale piszę prozę, to co czuję, tak jak leci. Nie wiem czy to wina jesieni, czy właśnie mojej samotności, braku pracy. Tylu ludzi spotykamy każdego dnia, ale co z tego. Każdy ma swoje życie, swoje problemy, jestesmy wobec siebie obojętni. Najlepiej to za bardzo nie interesowac się sobą nawzajem, żeby nie trzeba było sobie pomóc. tak to jest. Społeczeństwo jest obojętne. Wczoraj podczas wieczornej audycji w Radiu Maryja za dzwoniła kobieta, która częśc swojego życia spędziła za granicą, a teraz wróciła do ojczyzny. Mówiła, że nie poznaje swoich rodaków. Że nie ma wśród ludzi wzajemnego zrozumienia, braterstwa, miłości. Ludzie są bardzo podzieleni, nie potrafią rozmawiac ze sobą. Mam tego przykład pod własnym dachem. Wojna polityczna jaka rozgrywa się w rządzie pana Tuska, jego polityka nienawiści, wkracza nawet w życie rodzinne Polaków i dzieli ich. Dzieli małżonków, dzieli rodzeństwo, dzieli rodziców z dziecmi. I jeden drugiemu staje się obcy, mimo więzów krwi.